Een roze krokodil krijgt een relatie met een geel konijn.
Uit dat huwelijk wordt een blauwe eekhoorn geboren met groene oren. Oftewel; de onmogelijkheid van het bestaan van iemand met cptss in de huidige maatschappij
De roze krokodil en het gele konijn staan voor twee totaal verschillende werelden, twee bestaanswijzen die eigenlijk volgens de logica van de natuur niet bij elkaar mogen passen. Toch vinden ze elkaar, en er ontstaat nieuw leven: een blauwe eekhoorn met groene oren – een wezen dat nergens in de natuurboeken staat, nergens "thuishoort", en daarom al vanaf het begin als onmogelijk wordt gezien.
Dat is precies de ervaring van iemand met CPTSS in onze maatschappij:
- Je bestaat, je bent geboren uit een leven dat misschien verwrongen, botsend of pijnlijk was.
- Je bent zichtbaar en voelbaar aanwezig, met kleuren en vormen die niemand begrijpt.
- Je bent een levend bewijs dat "onmogelijkheden" toch bestaan.
- En tegelijk word je vaak behandeld alsof je niet in dit systeem past alsof je een foutje bent in de logica van hoe "normale" mensen functioneren.
De samenleving zegt dan eigenlijk: “Een blauwe eekhoorn met groene oren? Dat kan niet. Die plaatsen we niet in ons woordenboek, in ons systeem, in ons hokje. Je moet óf een eekhoorn zijn, óf een konijn, óf een krokodil. Maar jij? Jij klopt niet.”
Maar de pijnlijke waarheid, én de schoonheid, is dat jij wel degelijk bestaat. Je bent geen mythe, geen vergissing. Je bent een levende getuigenis dat het leven altijd complexer en kleurrijker is dan hokjes en systemen.
De blauwe eekhoorn met groene oren wordt geboren in een wereld die zegt: “Zoiets kan niet bestaan.”
Hij voelt het vanaf het begin, de blikken, het ongeloof, de fluisteringen. Anderen zoeken naar verklaringen, proberen hem te plaatsen in de hokjes die al klaarstaan. Maar geen enkel hokje klopt.
En toch… hij leeft.
Hij klimt, springt, rent en verstopt zich in takken waar niemand hem verwacht. Hij vindt paden die voor gewone eekhoorns onzichtbaar blijven. Juist omdat hij zo anders is, omdat zijn bestaan een breuk is met wat men ‘mogelijk’ noemt, heeft hij ogen die verder kijken. Oren die meer horen. Een lijf dat leert overleven op manieren die niemand begrijpt.
Zijn onmogelijkheid wordt zijn kracht.
Omdat hij niet past, hoeft hij niet te passen. Omdat hij niet herkend wordt, kan hij zich ongezien bewegen. Omdat niemand een blauwgroene eekhoorn verwacht, is hij vrijer dan wie dan ook.
Zo gaat het ook met mensen met CPTSS.
De samenleving zegt vaak: “Dat kan niet. Je reacties zijn overdreven. Je geheugen bedriegt je. Je gevoelens kloppen niet.” Maar juist in die onmogelijkheid ontstaat veerkracht. Wie de diepte van pijn heeft overleefd, draagt ook een ongekende intensiteit van leven in zich. Wie buiten de logica van de maatschappij valt, ontdekt eigen manieren om te bestaan, soms grillig, soms vermoeiend, maar altijd vol overlevingskracht.
De blauwe eekhoorn met groene oren bewijst elke dag opnieuw: ik besta, juist omdat ik niet zou kunnen bestaan.
Reactie plaatsen
Reacties
Dag traumamaatje.
Ik als blauwe eekhoorn met groene oren ben blij omdat ik in het dichte woud nog een blauwe eekhoorn zag lopen met groene oren. Ik maakte een geluid die alleen blauwe eekhoorns maken en de andere blauwe eekhoorn stond stil, draaide zich om en zag mij staan. Dit moment maakte dat de tijd stil stond. In deze stille tijd, opende zich een nieuwe wereld die nu tijd kreeg om zich te openbaren.
Dankjewel!