Kunst maken van overleven is geen slogan.
Het is geen mooie Instagramquote in gebroken typografie, geen workshopthema op een retraite in de Ardennen.
Het is een daad van verzet.
Tegen het zwijgen.
Tegen het goedpraten.
Tegen iedereen die zei: “Laat het los.” Trek het je niet aan. Je moet vergeven om verder te kunnen. Tijd heelt alle wonden.
Bullshit.
Tijd heelt helemaal niks als je ’s nachts wakker wordt in een kamer die nog steeds ruikt naar vroeger.
Als CPTSS zich aan je vastzuigt als een te grote jas die je niet uitkrijgt.
Als je hartslag omhoogschiet bij een geur, een woord, een blik, terwijl de buitenwereld je aankijkt alsof je overdrijft.
Overleven is geen fase. Het is geen pitstop onderweg naar verlichting.
Het is werk. Dag in, dag uit.
Soms met mes tussen de tanden. Soms kruipend.
En soms met de enige tool die nog over is: creatie.
Ik maak muziek.
Soms met AI. Ja. Laat dat maar even indalen.
Ik gebruik wat ik nodig heb.
Als jij een houten hamer hebt, prima. Ik gebruik een laser.
Want ik hoef geen goedkeuring. Geen groene sticker van de kunstpolitie.
Ik maak geen kunst voor galeries of podia. Ik maak kunst om te ademen.
Kunst maken van overleven betekent:
– Dat je iets schept uit iets dat je bijna kapotmaakte.
– Dat je jouw verhaal niet gladstrijkt, maar verrauwt.
– Dat je het geweld niet verpakt in zachte metaforen,
maar de lezer, luisteraar, kijker recht aankijkt en zegt:
"Kijk. Dít is wat er gebeurt als je mens breekt."
En het mooiste?
Ik leef nog.
Ik leef nog.
Dat is mijn statement.
Dat is mijn stille middenvinger.
Dat is mijn ademhaling tussen de regels door.
Niet iedereen overleeft CPTSS.
Niet iedereen kan er woorden aan geven.
Maar ik kan het wel. En ik doe het ook.
Noem het kunst.
Noem het trauma.
Noem het whatever-the-fuck je wilt.
Ik noem het:
Reactie plaatsen
Reacties