Iedere sport kent zijn grootheden. In het kickboksen is dat zonder twijfel Rico Verhoeven.
Een kampioen. Onbetwist. Gehard door jaren discipline, training, pijn en overwinningen. Een man die weet wat het is om te vechten. Om klappen te incasseren. Om door te gaan waar anderen stoppen.
Ik heb diep respect voor hem en voor zijn tegenstanders. Want wat zij doen, vraagt alles van een mens.
En toch… Als mijn CPTSS een tegenstander was die in de ring mocht stappen, dan zou geen Rico, geen Badr, geen (wereld)kampioen overeind blijven. Dan zou elke kampioen, hoe gehard, hoe getraind, hoe sterk ook, onmiddellijk worden verzwolgen door een tegenstander die niet vecht volgens de regels.
Want CPTSS / PTSS houdt zich niet aan gewichtsklassen.
CPTSS / PTSS slaat niet alleen met vuisten, maar met herinneringen, schaamte, schuld, nachtmerries, en leegte.
CPTSS / PTSS komt niet één keer per jaar op een gala, maar elke dag, elk uur, zonder aankondiging.
En het stopt zelfs niet als jij op de grond ligt, het gaat gewoon door.
De mentale klappen zijn anders. Fysieke klappen breken je botten. Mentale klappen breken je zelfbeeld.
Fysieke pijn schreeuwt luid. Mentale pijn fluistert wekenlang giftige dingen in je oor.
Fysieke verwondingen helen met tijd en rust. Mentale wonden kunnen etteren in stilte, zonder dat iemand het ziet.
In de ring weet je wie je tegenstander is. Bij CPTSS / PTSS is dat niet zo helder. Soms is het een familielid, soms is het een herinnering uit het vroegere werk, soms geluid van een sleutel in het slot. De geur van aftershave. De schaduw van een boom in de avondzon.
Triggers die je terug smijten naar een veldslag die niemand begrijpt, maar die zich afspeelt in jouw hoofd. Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
In de sport heb je een coach. Een team. Een scheidsrechter. Iemand die zegt: genoeg nu, je hebt gewonnen.
Bij trauma heb je dat niet. Soms sta je er alleen voor. Of erger: staan er mensen om je heen die je nóg verder naar beneden trappen, bewust of onbewust. Er is geen kampioensgordel. Geen publiek dat juicht. Geen podium. Geen applaus. Maar er is wel een gevecht. Elke dag weer. En wie dat overleeft, wie blijft ademhalen, voelen, schrijven, praten, die verdient een plek bovenaan het ereschavot.
Niet als held. Maar als overlever. Als iemand die vecht zonder publiek, zonder regels, zonder vangnet.
CPTSS / PTSS is met stip een kampioen-moordenaar.
Het maakt niet uit hoe sterk je bent, het weet altijd waar je zwakste plek zit.
Maar jij… Jij hebt de storm overleefd. Je hebt met gebroken ribben verder gelopen.
Je hebt bloed gespuugd en toch je bed uitgekomen. Je hebt jezelf wéér van de vloer geraapt, zonder camera’s, zonder beloning. Dus nee, je draagt misschien geen titel.
Maar als het om échte overlevingskracht gaat, dan zou CPTSS / PTSS zelf jouw naam mompelen met ontzag.
Omdat jij de enige bent die het dag na dag aankijkt, in de ogen.
En tóch verdergaat.
Reactie plaatsen
Reacties