Dinsdagmiddag, heerlijk lentezonnetje.
Vogels kwetteren. Deze ochtend een cliënt herenigd met zijn dochters. Dat is heel goed gegaan.
Een cliënt die na een zware emotionele periode zijn leven weer op de rit heeft. Voor de cliënt fantastisch, voor ons een fijn gevoel. Helaas is dit buitengewoon zeldzaam. In al de jaren dat we dit werk doen is het voor het gehele team de allereerste cliënt die we zo positief kunnen afsluiten.
Nu onderweg naar een gezin. Miranda en Erwin wonen in een flat met twee kinderen.
Het gezin is aangemeld via maatschappelijk werk. Het huis zou zwaar vervuild zijn. Als we aanbellen doet Erwin open.
Zijn haar oogt vettig, zijn kleding heeft een wasbeurt nodig en er komt een penetrante zweetlucht van hem af. We mogen binnenkomen. De gang is smal omdat er diverse spullen staan. Zowel kapot als bruikbaar. Miranda zit aan tafel.
De woonkamer heeft blauwgrijze wolken van het roken. We vragen of er een raam open mag. Dat mag gelukkig.
Miranda heeft zich heel zwaar opgemaakt en heeft haar lange bruine haar in een staart. De kinderen zijn naar school.
Zowel Erwin als Miranda zijn werkloos geraakt. Karlijn vraagt of Erwin mij het huis wil laten zien en dan kletst zij wat met Miranda. Erwin gaat akkoord en ik volg hem. Als eerste de keuken. Vies, vet, vol met vaatwerk.
Ik doe de koelkast open en alhoewel de koelkast zeer vies is van binnen zijn de producten niet over datum.
Hierna volgt als eerste de slaapkamer van het jongste kind. We lopen de gang in en halverwege glij ik weg en kan mij net staande houden.
Als ik naar beneden kijk zie ik bloed aan mijn schoen. Achter mij ligt een dode rat die er al enige tijd ligt.
Erwin kijkt mij aan en haalt slechts zijn schouders op. Direct daarna doe hij een deur open met de mededeling dat het de slaapkamer van zijn kind is. Het bed is nauwelijks bereikbaar. Het beddengoed heeft waarschijnlijk al maanden geen wasmachine gezien. De kamer lig verder vol met kleding, verpakkingen, schaaltjes met restanten eten, lege zakken chips, vuilniszakken et cetera.
De slaapkamer van het tweede kind ziet er niet veel beter uit.
Als we de ouderlijke slaapkamer bereiken is deze erger dan die van de kinderen. Er staat een kooi in de slaapkamer. De kooi is leeg.
Er zaten ratten in zegt Erwin. Op de vraag waar deze nu zijn weet hij niet. Nu ja, van eentje weet hij het wel want die heb ik gevonden. Eenmaal terug in de woonkamer meld ik wat ik zoal gezien heb. Miranda en Erwin willen wel anders maar ze kunnen het niet meer overzien. We bieden aan om een volle dag een gespecialiseerd schoonmaakteam te laten komen.
Het huis wordt dan volledig gereinigd en alle kleding gewassen. Erwin gaat akkoord. Miranda niet. Ze wil erbij zijn wat er weggegooid wordt. We bereiken een compromis. De slaapkamers, keuken en badkamer worden schoongemaakt.
Alles wordt tijdelijk in de woonkamer opgeslagen om uit te zoeken. Als het schoonmaakbedrijf in de eerste slaapkamer bezig is komen er meer dode ratten tevoorschijn. Zodra het schoon is begint het uitzoekwerk met Miranda.
Uiteindelijk duurt het bijna een jaar voor alles uitgezocht en/of weggegooid is.
Het huis is tijdens het uitzoekwerk schoon en netjes gebleven. Er is gezinsondersteuning ingezet.
Eens per maand komen wij langs om het in de gaten te houden. Drie jaar na ons eerste bezoek hebben Miranda en Erwin weer een vaste baan, hebben zij een mooi net opgeruimd huis en een tuin die er fraai uitziet. De kinderen doen het goed op school en zijn ook gelukkiger. De gezinsondersteuner blijft nu nog eens per maand langskomen.
Reactie plaatsen
Reacties