Na onze lunch gaan we op bezoek bij Marianne.
Als je de leeftijd van Marianne benoemt wordt spreekt ze weken niet meer met je.
Wat zij wel accepteert is als je zegt dat geboren is in 1956. Maar waag het dan niet om daarna de uitkomst kenbaar te maken. Marianne bezoeken we inmiddels eens per maand. Jaren geleden kwamen we hier minstens twee keer per week. Marianne heeft moeite om spullen weg te doen. Dankzij intensieve therapie gaat het stukken beter met haar.
Van een volgepakt huis is er nu nog een beheersbare slaapkamer over. Deze slaapkamer mag zij gebruiken als ze behoefte voelt om zich te omringen met heel veel spullen.
Dit bezoek zal een van de laatste keren zijn, zo goed gaat het.
Bij aanbellen roept Marianne dat de deur open is.
Als we de deur openen horen we een harde knal en direct achter ons gegil.
We kijken om en zien een man op straat liggen. We rennen erheen. Er komt bloed uit zijn buik. Hij is neergeschoten. In afwachting van de ambulance en politie verlenen wij eerste hulp. Van de dader ontbreekt elk spoor.
De ambulance en politie zijn reeds gebeld door omstanders. Als de hulpdiensten ter plaatse zijn laten wij hen hun werk doen.
Na het afleggen van een verklaring gaan we naar Marianne.
We zien haar staan in de deuropening. Karlijn ziet het als eerste en roept: “pistool”.
De aanwezige politie reageert snel. Wapens worden getrokken. De agenten manen Marianne tot het neerleggen van het wapen. Marianne laat het wapen vallen.
Ze wordt gearresteerd.
Tijdens het verhoor blijkt dat de kogel voor ons bedoeld was omdat ze niet wilde dat we haar loslieten. Ze hoopte door in elk geval een van ons neer te schieten dat ze in behandeling zou blijven.
De gewonde man blijft gelukkig in leven en Marianne krijgt een TBS maatregel.
Reactie plaatsen
Reacties