Mijn dochter fietst van huis naar school.
Zij moet door een stuk bos. Vandaag gaat het fout. Ze wordt van haar fiets getrokken, geslagen, verkracht en vermoord.
Enkele dagen later is de begrafenis. Als de kist ter aarde is besteld gaat de aarde erin en komen de dekstenen erop. Het vormt een vierkant. Grijs en rood. Zelf leg ik de topdeksteen erop. Een gebarsten steen. Symbool voor wat kapot is en nooit meer goedkomt.
Ik sta bij het graf en loop dan weg van het graf, van familie en vrienden. Vol woede en haat. Mijn doel? Diegene afmaken die mijn dochter dit alles heeft aangedaan. Als ik bij hen in de straat ben gaat er een toeter af.
Mijn wekker. Verdwaasd maar vol haat, woede en verdriet sta ik op. Ik realiseer mij dat het een vreselijke droom is.
Ik kan er nauwelijks mee omgaan. CPTSS zorgt bij mij voor nachtmerries, heel reëel, absurdistisch of, zoals vannacht, wat zomaar waar zou kunnen zijn.
De haat en woede blijft lang nagalmen. Het loslaten gaat slecht. Het verdriet zakt sneller weg.
Vandaag is een dag dat ik met mijn ziel onder mijn arm rondloop. Zoveel te doen maar niets komt uit mijn handen.
In de loop van de dag ebt ook de haat en de woede weg. Ondertussen is het dan alweer bijna tijd om aan het avondeten te beginnen. Net als het weer buiten is het een troosteloze dag.
CPTSS maakt meer kapot dan mij lief is.
Reactie plaatsen
Reacties