Als je PTSS of CPTSS hebt dan kom je uiteindelijk in behandeling.
Als hulpverlener heb ik veel cliënten geholpen. Nu zit ik aan de andere kant. Nu pas zie ik wat een hulpverlener doet met een cliënt.
Wat mij opvalt is dat wij als cliënt wel gezien worden maar niet als geheel.
Wat wij echter zelf ervaren is dat de hulpverlener slechts ons topje van de ijsberg ziet. Datgene wat onder water zit, het grootste gedeelte, wordt niet gezien. Zelfs al geeft een cliënt het aan. Is dat omdat de hulpverlener het te druk heeft? Snel wil "scoren"? Het gewoonweg niet aandurft? Hoe het ook mag zijn, feit is dat bij veel cliënten met mentale problemen een relatief klein gedeelte wordt aangepakt.
Wat zou daaraan gedaan kunnen worden? Vertrouwen is naar mijn mening het sleutelwoord. Een cliënt moet een klik hebben met een hulpverlener en er moet vertrouwen zijn. Als een hulpverlener dit niet kan of wil geven dan zal het bij het topje blijven.
Een cliënt zal nooit een hulpverlener 100% vertrouwen in de eerste paar weken/maanden. Als mens wil je tenslotte ook eerst een vreemde goed leren kennen voor je hem of haar in vertrouwen neemt.
In de serie van doctor House werd vaak gezegd dat elke patiënt liegt. Het is geen liegen het is vertrouwen. Als cliënt wordt er maar verwacht dat jij je heel kwetsbaar opstelt door alles te vertellen. Dat kwetsbaar opstellen heeft vaak geleid tot de mentale problemen waar wij mee worstelen.
Hoe mooi zou het zijn als wij cliënten de tijd zouden krijgen om de hulpverlener te vertrouwen. Hoe mooi zou het zijn als de hulpverlener erkent dat jezelf kwetsbaar opstellen niet zomaar vanzelfsprekend is. Er zouden veel meer ervaringsdeskundigen ingezet mogen worden. Ervaringsdeskundigen die WETEN wat het is om cliënt te zijn. Die tegelijkertijd kunnen fungeren als brug tussen cliënt en hulpverlening. Tegelijkertijd ontlasten ervaringsdeskundigen de druk op de mentale zorg.
"Jij bent geen ervaringsdeskundige want je hebt geen diploma!. Jij kunt alleen maar ervaringsdeskundig zijn als je een diploma hebt. Zonder dat ben je alleen maar een cliënt" Deze zinnen werden serieus uitgesproken door een hulpverlener naar een cliënt die graag ervaringsdeskundig wilde zijn voor anderen.
Zijn wij in Nederland nu al zo diploma geil dat dat je alleen ervaringsdeskundig bent als je een papiertje haalt? Laat het aub niet waar zijn.
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo Ambrosius, wat een mooie naam! Zal opzoeken wat jouw naam betekent!
Ik ben in 1977 A verpleegkundige geworden in Salem ziekenhuis te Ermelo op de Veluwe. Was nog net 21 jaar. Inservice opleiding, je weet dit misschien nog wel. Salem was christelijke Gereformeerde grondslag. Bethesda Ziekenhuis in Hoogeveen, waren de enige 2 op deze gedachten. Zeer traumatisch door structureel wanbeleid en zeer veel wangedrag. Mooie verhalen, die niets met de werkelijke werkopdrachten te maken hadden. ( Het St Jansdal in Harderwijk is de samenvoeging van Pius en Boerhaave uit Harderwijk en Salem uit Ermelo, tegenwoordig.)
Ik was met 16 jaar de deur uit. Zo groen als gras en had niet kunnen leren, dat was het tweede jaar van de INAS, stages lopen, 2 mnd overdag bij een gezin, 3 mnd in een bejaardentehuis, en 6 mnd in een ziekenhuis, dat was PZ Duin en bosch ie Bakkum gemeente Castricum. Hierna als aspirant leerling verpleegkundige naar Ermelo. Mèt mijn gezin van herkomst waren we hier op vakantie geweest al in 1963( was ik 8 jaar) en ik hield zo van de bossen. Onder hoge bomen was ik veilig, ik hield en hou zo van hun geuren. Het mooiste waren de weken als die gek, biol. vdr. er niet bij was. Dan was Mam zo heel anders. Ze was dan veel mooier, haar ogen minder verdrietig en minder vaak zo angstig en daarna leeg. Ze las dan ook voor uit een boek bij het naar bed gaan, en die verschrikkelijke spanning was er niet. Die w.boot was verschrikkelijk, sloeg héél veel hard in mijn gezicht, als ik er ongeluk slurpte met de soep van mijn lepel.
We zijn met drie kinderen. De oudste is kees, dan ik, en daarna Juliet. We zijn binnen 3 jaar ( 1953-1956 )geboren in Schiedam. Aleidastraat 6 a. 2 kamers 2 of 3 hoog achter.
Over je blog, de ggz heeft een mal; De diagnose !! en luisterd op een manier waarbij het verhaal van de hulpvrager passend wordt gemaakt aan die mal . Ik noem dat selectief luisteren. Er worden nauwelijks vragen gesteld. Zelfs als te zien is dat ik niet wordt begrepen. ( Gesprekken opnemen is zeer zinvol, doe ik dus ook) Er wordt in het geheel niet geluisterd. Want dat luisteren en echt aanwezig zijn in dat gesprek, zou onvoorwaardelijk luisteren en zijn moeten opleveren. Dat gebeurt vrijwel nooit!!
Maar nee , die Diagnose ( het Bed van Procrustus) zoek maar op, als dat gewenst is) is een de vrijbrief voor de betaling via de zorgverzekeraar. Dus of dat past, die diagnose, dondert niet, het is zo omdat die hulpverleners zich zelf en elkaar dagelijks wijs maken het te weten. Een kruimel van een gelezen werkelijkheid uit een boekje, 1 of 2 dimensionaal.
Dat zijn min 42 jaren ervaringen met de ggz. Verschillende erkende ggz instellingen.
Maar de hulpvrager wordt niet verteld en of uit gelegd welke ervaring of belevenis "derealisatie" was. Of wat depressieve gevoelens zijn er waaruit dat blijkt, welke gevoelens, behoeften, gedrag enz. of wat bipolair is, hoe dat voelt, ik heb zoveel diagnoses gekregen behalve de juiste, die heb ik 1 april j.l. gekregen, aangevuld met misvorming zeer waarschijnlijk voor ik kon ademhalen. Alleen wil die ggz dat niet hard maken met hersenscans . Maar ik ben er nog, dus er ook nog niet klaar mee.
Ik ben ook 25 jaar fulltime A verpleegkundige geweest zowel in de als 16 jaar in de B waarvan 10 jaar op een gesloten somatische behandel afdeling voor mensen met ook een psychiatrische diagnose.
Ook 13 jaar keramiek docent, draaien, glazuren zelf maken van grondstoffen en handvormen, met 20 jarige leeftijd in de staf van zeilkampen in Friesland, als schipster , verantwoordelijk in een 16 kwadraat of een valk met deelnemers. En nog wel wat meer hobby 's.
Zie maar wat je wil, voel je tot niets verplicht.
Oh, ja, gebruik nauwelijks psychofarmaca, ben niet verslavings gevoelig, en wèl aan nicotine geweest langdurige maar al een aantal jaren niet meer. Drugs of alcohol nooit.
Ben wel behoorlijk beschadigd. Maar dat neem ik sinds 1 maand pas serieus omdat ik sinds onlangs soms kan zien en voelen dat er iets niet goed is met mij.
Groetjes Ambrosius en een fijne dag toegewenst!
Eveline.