Mina, Pedofilie slachtoffer

Mijn naam was Mina

Seksueel misbruik bij kinderen komt helaas vaak voor.
Karlijn en ik hebben in de afgelopen jaren de nodige pedofielen meegemaakt. Zowel passief als actief.
Misselijkmakende foto`s zien omdat een cliënt het vergeten was op te ruimen.
Opmerkingen aanhoren waar het bloed van gaat koken. En zo meer.
“Elke pedofiel zou zichzelf en de algehele wereld een groot plezier doen door simpelweg te stoppen met leven”
Een zin welke ik vaak gedacht heb en nooit uitgesproken heb. Nu ook niet. Het is en blijft een gedachtegang.

Onderstaand verhaal is een geschreven stuk door Mina. Een vrouw van 32. Ernstig seksueel misbruikt van haar vijfde tot en met haar negentiende jaar door haar opa, oom en mannen die haar opa ervoor betaalden. Mina kon bij een bezoek daadwerkelijk een vrouw van 32 zijn maar ook een meisje van vijf of een tiener van 13 of een jonge vrouw van 21. Mina automutileerd (zelfbeschadiging) en heeft anorexia.
Zij dissocieert regelmatig.
Mina heeft dit in 1999 geschreven. Zes jaar terug is de hulpverlening opgestart met inzet van een psychiater. Haar behandelaar had haar voorgesteld om te gaan schrijven. Ze wist niet hoe te beginnen.

Karlijn stelde voor om net te doen alsof ze tegenover ons zat of het te schrijven als een soort leesboek.

Uiteindelijk heeft Mina het naar haar psychiater gestuurd en naar onze teammanager ter attentie van Karlijn en mij.
Met mondelinge toestemming van Mina hebben Karlijn en ik het verhaal uitgetypt op de computer. Mina heeft nog veel meer geschreven. Echter is onderstaand hetgeen we hebben gekregen en mochten lezen en gebruiken voor onderwijsdoeleinden.

Mina spreekt in het verhaal over haar vader en haar moeder. De ouders van Mina zijn overleden na een tragisch ongeval met de auto. Zij was destijds 4 jaar oud. Uiteindelijk is Mina op 5 jarige leeftijd bij haar opa en oma terechtgekomen. Het verhaal leest lastig omdat Mina ook tijdens het schrijven dissocieerde. Mina heeft. Ondanks dat beide ouders zijn overleden heeft Mina het veel over haar papa en mama. Ze had regelmatig gesprekken met haar overleden ouders.

Op haar 19^e is Mina het huis uitgegaan omdat haar verslaafde vriend Mark naar een andere stad ging. Ze is met hem meegegaan.
Voor Mina was het leven erg zwaar. Vervuilingsproblematiek, alcohol, drugs misbruik en criminele activiteiten waren dagelijkse zaken in het leven van Mina. Het verhaal is 1op1 overgenomen waarbij de gebruikte namen gefingeerd zijn. De reden waarom ik dit verhaal plaats is dat ik op deze wijze het gevoel heb dat haar nare ervaringen kunnen dienen ter waarschuwing en informatie. Daarbij, laat het leven van Mina hiermee a.u.b. een zinvol stuk meegegeven.

Mina heeft in augustus 1999 suïcide gepleegd. Dat zij maar de rust en vrede heeft gevonden die zij zo verdiende.

Lieve trouwe Mark. Mijn knuffelhomo. Hij had ze geregeld voor mij. Mooie blauw/witte capsules met 1000mg cyanide. Althans dat vertelde hij.

Als ik ze innam dan viel ik binnen 30 seconden in slaap en binnen twee minuten zou ik in coma zijn. Binnen vijf minuten dood. Voor alle zekerheid moest ik ze innemen met echte cola. De pilletjes houden van zuur en cola is zuur.
Smaakt wel verrekte zoet maar ja er zitten dan ook zeven suikerklontjes in een glas cola. Ik kon de plaats en tijdstip van mijn dood bepalen. Niemand anders. Dat wil zeggen dat ik dan natuurlijk niet een één of andere klojo met een dikke slok alcohol op achter het stuur moet tegenkomen. Als ik daardoor overlijd is zo zonde van mijn ongebruikte pilletjes. Heeft Mark voor niets zijn best gedaan. Hoe hij eraan is gekomen? Ik denk dat hij zich flink gratis heeft laten nemen door die Mehmed. Ook homofiel. Best een aardige man hoor maar soms een beetje raar. Mark en Mehmed doen in drugs. Via hun krijg ik mijn coke. Papa en mamma zijn dood. Mamma zat achter het stuur en ineens was er een boom die niet opzij wilde.

Van opa heb ik straf gekregen. Ik zit naakt met mijn handen geboeid aan de trapleuning op een traptrede. Opa ging met zijn plasser over mijn plasser heen. Ik werd niet nat en dat mocht niet. Ik ben nu 5 jaar. Opa verteld allemaal dingen maar ik weet niet wat hij bedoeld. Opa komt terug uit de woonkamer. Hij heeft een brandende kaars bij zich. Ik moet mijn benen wijd doen. Kaarsvet komt op mijn plasser. Ik schreeuw van pijn. Opa zegt dat als ik schreeuw hij mij meer pijn gaat doen. Ik heb veel pijn maar hou mijn mond stijf dicht. Als ik andere mensen vertel over “ons” geheim dan haalt hij mij weg bij mijn papa en mama.

“Olifantje in het bos
Laat je mamma toch niet los
Anders raak je de weg nog kwijt
En dan heb je straks nog spijt
Olifantje in het bos
Laat je mamma toch niet los”

Samen met juf Amanda zingen we liedjes. Lisette is mijn vriendinnetje. We zingen om het hardst. De juf moet vaak lachen om ons. Ze noemt ons vaak de vrolijke tweeling. Lisette en ik lijken niet eens op elkaar. Lisette heeft rood haar, groene ogen en sproetjes. Ik heb bruin haar, bruine ogen en een bril. Daar waar ik in mijzelf gekeerd ben is zij juist heel uitbundig.

Geloof dat ik mij nu niet zo heel lekker voel. Ik word gek van mijn gedachten. Ze springen van vroeger naar nu. Ben wel moe maar slapen lukt nu niet. Papa was ineens weg, denk dat mama boos was en dat hij is gaan slapen. Hij zei al dat hij moe was, dus misschien is hij gewoon gaan slapen. Ben alleen misselijk. Kwam mezelf zo ineens huilend en beetje in paniek tegen. Weet niet waarom. Weet niet wat er gebeurd is. Alleen dat het mijn hoofd weinig goed heeft gedaan.

Morgen nog maar eens zien wat doen ga. Ben laatste dagen beetje depri en wil papa niet veel laten merken. Al ben ik bang dat hij het wel door heeft. Dat het met mijn hoofd minder goed gaat. Met lijf ook niet erg, maar ik ben beetje aan het hangen, ik zwijg liever dan dat ik praten moet. Durf het niet eens te zeggen. Ben gewoon bang. Niet zo zeer dat hij boos wordt op mij hoor, maar bang dat ik hem pijn doe. Doe ik misschien zo ook wel als pleite ben en mijzelf pijn doe.

Dat doet hem ook vast wel pijn dat dat zo is. Maar weet het ook even niet goed meer. Liefst zou ik nu (met volle gedachte erbij) pijn willen doen. Gewoon, kan het niet zo goed meer aan allemaal. Maar over een psycholoog denken, doe ik niet. Ben die al zo zat. Zonder dat ze wat hoeven doen. Heb er geen zin in ook.
Wil liever even alle rust en stilte hebben, bij papa zitten maar als daar ben wil ik weer alleen zijn. Klinkt raar he? Nu hij zover weg is, mis ik hem. Maar als daar ben en ben er voor vier dagen dan denk ik de derde dag ga heen, maar ergens over de dag denk ik dat ik even rust wil en weg wil lopen. Maar dat ben ik misschien. Voor moeilijkere dingen loop ik weg, wil ik alleen zijn en ergens ongecontroleerd uit zitten janken om dan weer terug te komen en doen alsof er niets aan de hand is. Wil hun ook niet continu opzadelen met mijn problemen. Soms het gevoel dat ik dan weer net te veel ben voor ze, als ik er ben. Maar ondertussen mis ik ze wel. Omdat het daar wel normaal kan gaan. Ze leven samen, zijn blij met elkaar en doen voor elkaar alles. En voor mij hebben ze zelfs een hoop over. Waarop mijn hoofd weer zegt dat ik dat allemaal niet waard ben.

Het is gewoon niet eerlijk. Waarom, uit al die mensen, moesten die mij hebben? Ik weet het echt niet meer. Soms is het leven gewoon niet eerlijk. Pijn en verdriet en zoveel gevoelens maar weet niet meer waar er mee heen moet. Wil het papa wel vertellen, maar ik weet echt niet hoe. Wat opa allemaal gedaan heeft, zelfs dat wat papa niet weet. Dat bij oom in de auto, dat hij me weg bracht naar de les nog even in mij wilde voelen want mocht niet met nat doosje naar les. Als nat was dan ging oom dat wel droog likken.

Nog voordat de buurvrouw boos op me was en zo een sms naar me mama stuurde. Zelfs zij heeft geen idee. Oom kwam die avond gewoon heel vroeg. Weet niet waarom. Hij haalde me op, om kwart voor zeven bij hem in de auto gestapt. Om zeven uur bij de les, veel te vroeg, uiteraard. Maar hij zei dat hij een verrassing had.

Hij had opa gevonden, contact nog ermee. Al die jaren.. hoe dan ook, hij had opa mee gebracht. Ik had al die tijd niets door. Zucht. Het doet gewoon pijn van binnen. Oom en opa hebben hun ding in mijn doosje en poeperd gedaan. Daan heeft alles door gehad en ik heb haar zelfs niets durven zeggen. Maar ook misschien niet zo heel vreemd. Steeds bedreigingen : 'Als je het zegt, dan zeg ik tegen je oma dat jij het zelf wilde.' 'Als je het zegt, maak ik je hondje dood.' Wil mijn hondje niet kwijt! Ik wil hem niet zien, maar damned. Ben gewoon zo bang. Gelukkig zie ik hem niet meer en komt hij niet meer. Maar dan nog. Ben gewoon zo bang dat als hij komt, dat ik mijn hondje kwijt raakt. Papa weet al te veel en als die één ding zegt als oom er bij is, dan heb ik echt een probleem. Ik wil het niet! Ik zorg verder wel dat uit zijn buurt blijf, maar ben gewoon zo bang. En ik weet dat angst geen goede raadgever is. En als tijd komt, komt raad. Maar ik weet dat gewoon niet meer. Wat als opa nog wel leeft? En die weer zoveel pijn doet? En als ik dan alleen thuis ben, wat dan? Ik doe niet open, durf ik niet eens meer. Maar zucht.

Zelfs langs het stukje rijden, waar oom me aangeraakt heeft, gaat heel moeizaam. Met een grote brok in mijn keel rij ik er langs. Soms ben ik bang dat ik zijn auto zie staan, dat hij er staat. Maar hij heeft mij hopelijk wel nu uit zijn hoofd gezet.

Maar toch steeds bang als ik er langs rij. Ik zie mijzelf dan weer op die brug staan en mijzelf los trekken dat ik naar huis wil en niet de bosjes in ga. Steeds zeggen dat ik niet wil, met mijn handen achter mijn rug, zodat hij er moeilijk bij kan. En hij me eindelijk naar huis beloofd te brengen. Ik thuis onder de douche, omdat ik naar hem stink.

Papa had die middag wat door. Maar nu, als ik er langs moet, dan ben ik half in paniek, moet paar keer flink diep adem halen, om rustig te blijven in de auto. Als ik rij is het heel moeilijk. Denk ook niet dat ik ooit daar nog zal durven komen wandelen met de hond. Al is het wat drukker, zal het denk ik niet durven. En zo ie zo niet aankunnen om er te komen. En de huisarts gaat dit ook nooit te weten komen.

Ben gewoon zo moe en weet niet meer wat ik doen of zeggen moet. Ik wil er wel over praten met papa, maar ik weet echt niet meer hoe. Voel mij heel vies en gevoel raak ik niet kwijt. Ik weet dat het mijn gevoelens zijn, maar weet het echt niet meer. Voel me er gewoon zo vies bij en zo bah. Mijn hoofd is momenteel weer een fijne chaos, nachtmerries over dat mijn hondje dood wordt geschoten, dat er treinen door de achtertuin heen gaan, dat mijn oom met een geweer staat te loeren. Kon ik maar gewoon eens lelijk zijn. Zodat niemand me wilde. Maar denk toch dat mannen vaak denken dat vrouwen geen gezicht hebben. Die zien alleen borsten, buik, billen en doosjes. Meer hebben vrouwen vaak niet in de ogen van mannen. Maar als ik snij of niet meer eet dan houden ze misschien op, uit walging. Net zoals ik van mijn lijf walg. Dat het reageert terwijl ik niet wil, dat het au moet, enz. moet mijzelf gewoon straffen.

Dat is wat ik verdien. Straf, pijn, ongeluk. Daar ben ik voor geboren. Althans dat is wat mijn hoofd steeds herhaalt en herhaalt en zegt. Maar dat zal opa wel ooit gezegd hebben, wie weet. Ik weet het in ieder geval niet meer. Ben het gewoon beetje zat en ben moe.

Ik wil wel verder praten met jullie. Het is misschien gek Karlijn en Ambrosius maar ik vertrouw jullie.
Jullie zijn goede mensen maar eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin vandaag. Weet niet echt wat nog zeggen moet. Zit wel veel in mijne hoofd, maar weinig zin om erover te praten. Ik weet dat het niet goed gaat als niet praat, maar als wel praat moet alles weer omhoog halen en daar nu niet veel zin in. Maar ja. Komt wel weer goed, of ook niet. Merken we dan nog wel?

Pijn, pijn, pijn. Wil pijn. Maar dat mag niet. Hoofd zegt dood, maar dat wil ik niet. Wil niet eten, vind mijzelf te dik. Weten jullie dat ik 43 kilo weeg! Dat is reteveel. Moet mijn kont en dijen eens zien. Lijk wel een olifant. Maar eten moet anders val je flauw, moe en dan ben je rusteloos. Zucht. Was er maar nooit wat gebeurd, had opa of oom me maar dood gemaakt. Dan had ik dit niet gehad. Had misschien wat beter geweest. Maar sommige dingen had ik niet willen missen. Dan had ik mijn tweede vader en moeder moeten missen. Jullie voelen als soort tweede papa en mama voor mij, En dan had niemand.. ach kan het beter allemaal vergeten..

Gevoel dat veel handen me steeds aanraken vandaag. Ben dat gevoel ook zo beetje zat aan het worden. Broek en onderbroek al vervangen door pyjama broek. Gewoon omdat het nat onder was. Doosje vraagt aandacht. Maar het idee dat mijn vinger daar moet, is gewoon walgelijk. Ik weet dat anderen dat doen, en die moeten dat maar doen. Maar van mijzelf kan ik dat niet hebben, vind ik gewoon een walgelijk idee. Blerg. Wil er niet aan denken! En vandaag is al zo een dag dat alles van mij af wil slaan (bijna letterlijk). Mijn eigen handen accepteer ik vandaag vrees ik niet zo heel goed. Maar ja, dat zijn gewoon af en toe eens van die dagen he?

Vest uit gedaan en papa heeft er nog niets op gezegd. Hihi, ik weer een mazzel zo he? Naja, mazzel? Word stapel gek van dat ding. Is alsof mijn huid 10x zo gevoelig is als normaal. En overal handen voelen die er niet zijn. Zucht, kon het maar eens wat normaler zijn. Waarom ik toch steeds? Pfff. En ben misselijk. Kon er ook nog wel bij he. Maar goed. Hoe dan ook.

Of mijn tieten stuk zijn. Dat zei opa altijd. Als ze stijf werden. 'Nu zijn je tieten stuk.' zucht. Dan ging hij eraan draaien. Moest dan ondertussen zijn “ding” eruit halen. Het ding was dan hard en moest strelen, kusjes geven en in mijn mond doen. Soms deed hij zijn witte spul in mijn mond en moest ik doorslikken. Ook een keer overgegeven. Kreeg ik straf. Hij deed hard een duim in mijn poepgaatje en zei dat volgende keer zijn ding erin ging. Nu zijn ze stijf en wil dat niet.

Ik ben vandaag niet helemaal mijzelf, vrees ik. Ben gewoon moe, nachtmerrie vannacht en nja. Die stomme pil ook. En jullie zijn er ook weer. Heb weinig zin om te praten nu. Maar dat is misschien ook niet helemaal eerlijk. Toch? Mja, jullie dealen er maar beetje mee vandaag. Ben te veel pleite omdat moe ben, nergens zin in... jup, de pil tegen de pijn werkt uitstekend voor andere dingen. Wish it would help with the pain more.

Ik word gewoon gek van binnen. Alles wil schreeuwen, huilen, krijsen, maar komt maar niets uit. Helemaal niets. Alsof alles jaren geleden op is gedroogd. Gewoon, zo voelt dat. Kan het niet meer. En wil wel graag. Maar weet niet meer hoe. Trek me nu liever gewoon helemaal terug, in mijn eigen wereld. Waar geen problemen zijn en ik mijzelf zijn mag en zijn kan.
Maar dat is weer te veel gevraagd. Papa zegt dat te stil ben en dat ik zo zwijgzaam ben vandaag. Meer het gevoel dat er dingen weer gebeurd zijn gisteren. Maar er is niets gebeurd. Helemaal niets. Alleen fijne les gehad, verder niets. Maar weet niet. Gevoel dat hem moet overtuigen, maar weet niet eens goed waarom mij zo voel. Het voelt gewoon alsof ik slecht ben. Alsof ik mijn oom en opa verraden heb. Maar ik kijk zo goed uit met wat ik zeg! Waarom zou ik dan zeggen tegen iemand? Luister nu zielige liedjes, maar dat werkt zelfs niet. Zucht. Kon ik er maar even aan ontsnappen. Aan alles. Weet het echt even niet meer. Mijn hoofd gaat te keer, is een chaos het gevoel is hoog. Qua emoties dan. Maar uitten? Nee, niks ervan. Het lukt me gewoon echt niets vandaag. Wou dat ik niets moest en dat alles mocht. Maar denk dan dat ik op snijden uit zou komen. Geweldig, maar niet heus. Wil niet echt pijn doen, maar weet echt niet anders nu. What is left? Nothing, right? Zou ook graag helemaal bloot gaan zitten nu, maar papa is er nog. En daarbij raak ik halverwege weer pleite en dan weet ik nog niets. Maar kleding helpt me ook niet erg. Zucht, soms denk ik dat het zelfs beter is om gewoon geen kleding aan te trekken. Mannen zijn dan misschien eens rap op me uitgekeken. Of lekker grote kleding aan te trekken. Zodat het lijkt alsof ik niets ben. Gewoon helemaal niets. Maar dat voel ik toch al.

Ben niets meer, niemand meer. En toch gevoelens hebben, raar. Maar goed, als papa iets vraagt, gaat alles gewoon oké.

Ik weet niet eens wat echt is of wat niet echt is. Of nu ja, weet dat wel, maar toch twijfel ik. Leuke dingen zijn de dingen die ik zeker weet dat gebeurd is, gebeuren gaat. Maar van opa, en oom en die andere mannen.
Ik twijfel aan mijzelf. Wat is er gebeurd? En waarom is dat zo? Wie geeft mij zekerheid? Kan het gewoon mis hebben. Uiteindelijk zal het wel uitwijzen wat er echt en niet echt is. Maar tot die tijd, twijfel ik gewoon. En wil niets tegen papa zeggen erover. Over al die mannen. Voel me zo vies en alleen. En denk ook niet dat papa dat weg kan halen. Maar ik zeg daarover niets tegen hem. Hij leek gister al zo boos. Dat ik zei dat opa er 3 jaar terug was. En dat het toen ook zo beetje stopte. Maar weet niet eens of dat allemaal waar is. Diep van binnen ergens iets, maar wil het gewoon niet. Wil er niks van weten ook. Dat is misschien het makken ervan. Wil niet weten wat er gebeurd is, wil het gewoon vergeten. Doen alsof er nooit wat was, dat doet iedereen om mee heen toch. Die doen alsof er niets gebeurd is, leven gewoon alsof er nooit wat is geweest. En tja, denk dat ik dan toch te hard ben voor mezelf. Kop in het zand, is niets aan de hand, is nooit wat gebeurd. Maar ben het ergens zat om te zwijgen. En toch te bang dat er weer dingen gebeuren. Ik heb gewoon te veel fantasie. Dat zal het zijn.

Vandaag niet veel zin om iets te doen. Ben nog steeds moe, maar dat komt door die rot pil. En zit nog altijd niet erg super in mijn vel. Hoofd is nog steeds een chaos. Word er gewoon gek van.

Steeds tussen hier en toen te hangen. En nee, niet alleen van 6. Ook van veel later. Maar weet niet goed. Twijfel nog steeds of moet geloven dat opa en oom en andere mannen hun ding in mij hebben gestopt. Ik ben toch nog maagd? Karlijn wil jij even kijken bij mij of ik het nog ben? Ach laat ook maar. Ben het denk al lang niet meer. Vanaf 6 jaar al geen maagd meer. Ben net zoals oom zei….een echte vieze hoer. Neuk alles wat maar piemel heeft. Hoeren zijn best zielig toch? Seks voor geld. Ik deed het gratis. Misschien wilde ik al heel jong seks! Heb ik er zelf om gevraagd. Opa, oom en andere mannen deden gewoon wat ik vroeg toch? Maar ja. Oom zoekt toch geen contact meer. Daar ben ik al heel blij om. In ieder geval, hij zoekt geen contact meer voor mij. En dat is al iets, toch? Hoe dan ook, voel me gewoon rot sinds papa dat weet. En het hem durven zeggen dat ik me daarom rot voel, durf ik niet erg. Gelukkig maar dat er nog iets bestaat als muziek. Maar ook dat is laatste tijd weer beetje, hmz. Maja komt misschien nog wel weer eens. En anders maar niet. Papa zegt dat pas alles kan vergeten als verwerkt heb. Maar ik denk dat ik het nooit vergeten kan. Zal altijd blijven bestaan en zal er maar mee moeten leven. Zoals het is. Verwerken is een groot woord. Hoe kan je zulke dingen gewoon vergeten? Wou dat ik het kon. Papa zei ooit eens dat niemand het gewoon vergeten kan. Mensen die dat doen, zijn keihard. Maar weet niet. Misschien ben ik dan gewoon te zacht.

Weet ook niet wat er afgelopen nacht gebeurd is, nadat ik naar de wc ben geweest en mijn tanden heb gepoetst. Maar werd wakker met 3 pleisters op mijn arm en toen ik dat er af trok, kwamen en drie wondjes te voorschijn. Beetje diep dit keer.

Maar ach, wil al tijdje bewust pijn doen. Dat onbewuste helpt niets aan het gevoel om dat te doen als bewust erbij ben. Maar ik weet dat als ik dat bewust doe, dat ik dan weer meer doe en verder ga. En zeker met het 'stemmetje' dat zegt dat ik niets waard ben en beter dood had kunnen zijn. Misschien lullig om te zeggen, maar ik krijg dat gevoel ook. Kan niets, doe niets, ben gewoon niets. En vooral op zulke dagen dat me ma en pa me dood zwijgen. Gister avond zweeg me pa me dood.
En vandaag zwijgt me ma me dood. Heb ik iets verkeerd gedaan? Iets verkeerd gezegd? Is er iets wat ik had kunnen doen dat ze me eens normaal behandelen? Nee, ik denk niet dat ze dat ooit zullen doen.

Papa vond me gister te stil. Maar heb vandaag ook zo een zwijg gevoel. Gevoel dat beter zwijgen kan, dan wat kan zeggen. Maar daar ben ik toch goed voor? Of niet? Zwijgen kan ik als de beste, maar dat ook geleerd. Dat wat zei dat ik 10 was, heb ik als heel naar ervaren. Omdat ik van probleem naar probleem liep. Als ik niets gezegd had, dan was dat langer door gegaan. Of nu ja, dan had ik 2 jaar geen rust gehad, maar dan nog. Dan was het misschien beter geweest. Of in ieder geval, dan had ik misschien minder problemen gehad. Dan dat wat ik 'ervaren' heb. Mijn ma heeft me onder druk gezet om te zeggen dat het gebeurd was, hoewel niemand naar me luisterde met dat het maar 1 keer was gebeurd. Vooral de woordkeuze die ik gebruikte hadden ze meer van moeten merken. Maar dat heeft niemand gedaan. En al die jaren ben ik er mee weg gekomen. Tot nu dan. Maar zelfs papa weet dat allemaal niet. Wat er allemaal gebeurd is. Sommige dingen zijn ook herhaald, maar andere dingen soms maar 1x voorgekomen.

Maar dat wil ik hem eigenlijk ook besparen. Ja, ik ben gewoon gek. Ik weet dat hij alles weten wilt, maar toch. Wil het hem niet zeggen. Zijn dingen die je, je ergste vijand niet eens aan wilt doen. Zal dat maar niet opschrijven hier. Anders als papa het leest straks, weet hij heet ook. Hoewel die drang er is om eindelijk eens op te houden met zwijgen. Maar weet het niet zo heel goed eigenlijk. Twijfel aan alles, wat er waar is wat er wel of niet gebeurd is. Wat ik doen moet, zwijgen of praten. Aangezien ik niet in grotere problemen wil komen dan dat ik al 'was'.
Geen zin om alles opnieuw te doorlopen. Toen heeft de politie ook niets kunnen doen tegen opa. En hij is door gegaan, ondanks dat die gezeten heeft. Als dat al waar is (omdat ik twijfel). En niet zo een beetje maar heel erg. Maar het fijne is dat niemand het wist. Wat er was gebeurd. Ook vaak gehoord dat opa zei dat pols moest door snijden. Maar aangezien dat niet lukte. Maar ik denk dat opa dat zei, weet het niet zeker. En misschien maar goed ook? Maar vraag me af, dat als het die twee jaar niet had gestopt, wat had er dan van gekomen? Had ik dan net zo bang geweest als nu? Of had ik het zat geweest en er rond me 16e een eind aan gemaakt? Of wel, ik dood of wel, hun bedreigd zodat het stopte. Maar wie weet? Ik weet het niet. En twijfel er zo al aan of nog verder moet zeggen tegen papa wat er gebeurd is. Gewoon omdat ik niet zeker weet en eigenlijk liever niet wil dat iemand het verder weet. Is eigenlijk ook een groot iets dat mee weegt om het nu niet tegen Daan te zeggen. Om tegen haar het zwijgen voort te zetten. Dat opa en oom, vlak voor de les dat ik naar school ging mij met vinger voelden en onderbroekje insmeerden met hun witte spul. Moest dan daarmee naar school.

Dan weer thuis naar opa omdat papa en mam aan het werk waren. Opa vond mij dan vies en moest dan met hem naar de douche. Moest hem onder de douch goed schoonmaken. Ook zijn ding. Moest mezelf ook schoonmaken en goed laten zien hoe ik dat deed. Opa ging altijd navoelen of het goed gedaan was. Het stopte nooit. Oom kwam wel eens langs met andere mannen. Moest dan wel eens op tafel liggen op mijn buik. Ze stopten dan 1 voor 1 hun ding in mij. Later ook toen ik ouder was ook in mijn poeperd. Maar weet niet zeker. Denken jullie ook niet dat ik dit fantaseer? Dat is het he?

Ik fantaseer omdat ik zo graag seks wil met oudere mannen. Maar waarom wordt ik er dan zo misselijk van als ik daar aan denk en waarom wil ik mijzelf daarbeneden niet aanraken? Wordt jij wel eens nat daar beneden Karlijn? Ik wel en dan gloeit mijn doosje helemaal dat ik wel moet aanraken om rustig te laten worden. Als klaar is dan snij ik mijzelf om weer rustig in mijn hoofd te worden.

Ik ga even stoppen met jullie want ik ga nog ff met PlayStation spelen. Weet alleen nog niet wat...

Ik weet wel dat me misschien niet zo schuldig moet voelen. Maar voel me toch schuldig. Misschien is het niets, maar zucht. Weet het gewoon even niet. Hoe ik het tegen papa zeggen moet. Wat er gebeurd is. Liefst draai ik me nu om en loop ik weer weg. Tja, daar ben ik wel goed genoeg voor. Right? Maar durf het gewoon niet goed. Het slaat nergens op, dat weet ik ergens ook wel. Maar ervoor weg lopen, lijkt me gewoon het beste. Maar dan voel ik me ook weer schuldig. En bovendien het zwijgen beetje zat.

Maar aan de andere kant, bedreigingen helpen er wel aan mee, om nog altijd te zwijgen. Weet heus wel dat ik 32 ben nu, maar zucht. Als ze opdagen, dan denk ik dat dat weer gebeurd. Kan niet tegen hun op. Sorry. Als dat nu thuis was, was het anders. Dan laat ik deur echt wel toe. Maar hm, hoe moet ik het verwoorden? Was niet altijd thuis, daarbij heb ik me oom eerst niet aan de deur durven weigeren. Maar dat durf ik nu wel. Probleem is, dat er andere plekken zijn. En weet niet waar. Alleen horen en 'ruiken'. Zover dat ging dan... Maar ruiken was soms nogal moeilijk. Met een knijper op me neus. Maar hoe dan ook, wist nooit precies waar ik was. Misschien wel thuis, maar ik weet het niet.
Meestal pakten ze me sleutel af, legden dat ergens neer, of rammelden ermee. En was vaak niet eens alleen hun twee. Wel, als op het gehijg af kon gaan, dan soms 3-4 mensen, soms meer, soms wel hun twee. Maar weet niet zo heel goed waar dan was. Soms mocht ik kijken, maar dan was het hetzelfde. Als dat klein was. Maar waar dan precies zat, wist ik niet. Soms reed opa 2 uur lang, soms half uur, soms anderhalf uur, soms reed oom, precies die lengte die opa erover deed. Maar zucht. Durf niet...Wil niet.

Wil nog wel verder vertellen. Maar wat er in hoofd spookt, is nu niet echt 'netjes'. Of wel als ik zeg dat ik vastgebonden werd met handen en voeten terwijl dan naakt gebukt stond. Deden dan hun harde ding in mij. Soms twee tegelijk. Zat een harde in mijn doosje en een harde in mijn mond. Als ging huilen deed opa zijn harde in mijn poepgaatje. Moest dan nog harder huilen.

Hoofd zit een beetje vast, maar heel klein beetje. Ben het niets waard. Ben het alleen gewoon zat. Wil nog steeds pijn doen, maar mag nog steeds niet van mijzelf. Wel beetje jammer, want had graag nog eens lekker gesneden. Pijn is fijn. Beter pijn in mijn arm of been dan in mijn doosje of poeperd toch? Zal ik mij eens snijden in mijn doosje? Oom heeft dat wel een keer gedaan. Had vinger in mij en deed met andere hand mijn knopje daar. Had lange nagel en sneed daar beneden. Was beetje bloed en oom ging meteen schoonlikken. Oom moest denk ik te lang likken en vingeren want kwam maar niet klaar. Wilde echt niet want misschien stopte dan alles. Maar oom ging harder. Stopte zijn ding erin en deed heel hard. Heb toen gedaan alsof. Toen stopte het en oom zei dat ik vieze slet was. Ben het toch niets waard dus kan dan net zo goed sekspop zijn toch?
Misschien beetje depressief aan het raken. Maar ook niet zo heel gek, gezien dat ik mijn kamer eens schoon wil en het niet lukt. Jammer voor jullie dat jullie mijn lelijke kop zien. Vond opa ook en deed soms soort katoenen zak erover. Deed dan zijn ding met mij. Heb wel eens vastgebonden gelegen. Hele dag verschillende mannen die hun ding deden met mij. Vond het zelf niet eens lekker. Was er ook niet. Zat met hoofd ergens anders.

Ben niet erg aardig vandaag, geloof ik. Vertel jullie allemaal rare dingen. Of worden jullie er opgewonden van? Als jullie samen seks willen mag je mijn slaapkamer wel gebruiken hoor. Ben het gewoon beetje zat allemaal. Mijn kamer opruimen heeft geen zin, nachtmerries komen weer voorbij schieten, pijn en het niet normaal kunnen zijn. Was alles maar minder ingewikkeld. Wil niet zeggen dat het vroeger beter was, maar het was een stuk duidelijker en minder ingewikkeld dan nu.

Opa deed mij pijn, nam me mee ergens heen of oom met mannen kwam, maar het was altijd duidelijk wat ik doen moest. Naar hem luisteren. En hopen dat niemand achter het geheim kwam. Ons geheim was dat we samen en met anderen seks hadden. Het leven was makkelijk, niet echt 'fijn' maar was toch niemand die op me lette verder. Daarbij heb ik vanaf vijfde jaar tot negentiende jaar zo geleefd. Als hoofd moet geloven tenminste. En die wil ik niet geloven. Aangezien dat nog wat erger was dan normaal.

Ooit eens op school min of meer naar mijn vader in paniek gebeld. Gaf me ma de schuld ervan, maar eigenlijk.. Is mezelf voor de gek houden zeker? Hoe dan ook, mijn vader toen gebeld. Vader kon niet komen. Paniek omdat oom stond te wachten samen met opa. Opa en oom zeiden niets, behalve dat hij me uitschold omdat ik geen zin had om de vaatwasser te doen. Dat ik een dikke luiaard was, die niks deed, die niets kon. Nogal veel zin in, na opa en oom. Die me pijn hadden gedaan in bed. Waren met ze drietjes. Opa zijn ding in mijn doosje en oom zijn ding in mijn poeperd. Daarna moest ik hun dingen schoonlikken. Uiteindelijk opgegeven en de vaatwasser gedaan, eten gekookt, huiswerk bij de tv gemaakt. Me oma kwam thuis en was alsof niets gebeurd was. Ging zo ook op verjaardagen. Moest dan van oom een jurkje zonder onderbroek aan. Als ik dan naar wc moest ging hij ook en ging dan voelen onder mijn jurk. Ik bleef vaak zo lang mogelijk zitten ook al klapte blaas deed mijn buik heel veel pijn.. Maar goed, doorsnee dag van een tiener? Seks met opa en oom, huiswerk maken, thuis schoonmaken en daarna eten koken. Nogal gewoontjes.. Tienerproblemen.

Alleen jammer dat het niet zorgen waren om een puistje of een slechte haar dag.

Maar opa en oom stonden na dat ene telefoontje vaak na school mij op te wachten. Totdat eens uit was. Zo een beetje na 12 uur, dat ze er stonden. Dat ik 15 was en ik eigenlijk de laatste uren bloemschikken had, was ik zo beetje in de middagpauze in huilen ingestort op de gang. Kon het denk ik niet meer goed aan op dat moment. En dan ook nog nadenken over wat me te wachten stond als ik uit was. Om half vijf. Hoewel opa en oom me dan na vier uur wel met rust lieten, omdat om half 5 wel eens thuis moest zijn. Maar niet zo handig om daardoor in te storten midden in de gang in de pauze. Aangezien iedereen zo een beetje door die gang kwam en zelfs leraren, maar niemand me wilde 'oprapen'.
Heel fijn, maar niet heus. Maar uiteindelijk 1 meisje die toen naar conciërge was gelopen die me mee nam en me ma uiteindelijk belde om te vragen of ik naar huis mocht. Mijn ma zei dat ze niet thuis was, maar dat ik wel naar huis mocht gaan. Mijn opa en oom zaten te wachten, maar omdat zei dat me ma thuis op me zat te wachten, konden ze verder weinig doen. Geluk die dag daarmee. Hoewel je het eigenlijk geen geluk kan noemen. Hoe dan ook. Dat thuis was en me ma eindelijk na zo een uur thuis kwam met zus, was het gewoon een dag dat ik liever wilde vergeten. Mijn ma om vier uur hysterisch tegen mij lopen schelden, roepen en boos doen, omdat ik nog altijd huilde. Mijn zus hysterisch tegen me ma lopen doen. Waarom weet ik ook niet goed. Het eindigde altijd bij me ma met: 'Het is allemaal jullie schuld en ik maak mij van kant dan ben ik van jullie af.'

Dat is dan ook echt iets wat je wilt horen, als je compleet over je toeren bent. Maar geloof dat het elke huilbui wel zo een beetje heeft geëindigd die ik had. Maar ook vaak dat uiteindelijk buiten belandde, dat daar maar eens uit moest janken. En dat dan de hele buurt mee kon genieten. Hielp ook om te stoppen.

Opa betrapt op spelen met zijn ding. Zat naar seksfilm te kijken van meisjes zoals ik. Dacht dat ik enigste was maar zijn dus meer. Die meisjes huilden ook of hoorde dat erbij? Ging gauw naar beneden. Opa kwam later ook beneden en vroeg wat ik gedaan had en of ik boven was geweest. Maar zei dat ik een tekenfilm had gezien.

Maar soms denk ik dat het ook geen enkele zin heeft om ergens over te praten. Gewoon geen zin om te praten, niet willen, niet kunnen of bang zijn dat die gevoelens toe moet laten die ik niet wens.
Zoals het gevoel van huilen, bang zijn, machteloos staan tegen over wat er gebeurd is. Mijzelf schuldig zitten voelen, vooral omdat die schuld aangepraat is. Heb gehoord dat altijd dat mijn eigen schuld was dat zolang geduurd heeft. Zonder dat ze alles wisten.

Maar moet nu naar wc rennen. Moet poepen... Damn.