Het desinfectiemiddel

Een stralende donderdag in augustus.

Karlijn en ik zijn onderweg naar Robert. Een man van 67 jaar jong.
Robert heeft een carrière als civiel ingenieur gehad en heeft tot relatief kort op hoog niveau bridge en schaak gespeeld. Robert vertoont een ernstige mate van zelfzorg in negatieve zin. Daarbij vertoont Robert "bijzondere uitlatingen van gedachten". Tot zover het dossier van de huisarts.

Eenmaal op het adres aangekomen staan we voor een riante villa in een mooie woonwijk. Robert doet zelf de deur open.
Nog voor het groeten krijgen we te horen dat hij enkele jaren terug gescheiden is en zijn kinderen al ruim een jaar niet meer gezien heeft. Robert ziet er sjofel uit en stinkt. Eenmaal binnen in de fraaie hal hangt overduidelijk de stank van poep en urine. Robert neemt ons mee naar de woonkamer. Het eerste waar je naar kijkt is het aquarium. Het aquarium is imposant en zou niet misstaan in de gemiddelde dierentuin.
Robert verteld heel trots dat het custom made is.

Het gevaarte is over de gehele lengte van de woonkamer geplaatst. De stank in de woonkamer is zwaar.
Urine.
Als we verder de woonkamer inlopen zien we dat het water zeer troebel is. Er is geen vis te bekennen.
Dan beseffen Karlijn en ik vrijwel tegelijkertijd wat er wel in zit. Het aquarium wordt gebruikt als urinoir.
Karlijn vraagt of ze het toilet mag zien. Geen enkel probleem.
“Ambro!!” (Karlijn sprak nooit mijn volledige naam uit zoals ik haar vaak aansprak met “Kar”) Ik loop naar Karlijn.
De deur van het toilet is open. Het toilet is deels dichtgemetseld, achter het metselwerk ligt poep gestapeld. Robert verteld dat als het de rand raakt hij het muurtje verder ophoogt. Robert verteld dat hij ook een kunstenaar is. Hij loopt naar een kamer en zet de deur open.
“Mijn atelier”. We lopen er naar toe en in de kamer ruikt het naar poep. Robert maakt kunst van zijn poep.

Karlijn vraagt hoe vaak hij zichzelf wast. Het verassende antwoord is elke dag. Ik zeg dat ik dat moeilijk kan geloven omdat hij enigszins ruikt. Robert stinkt heel erg maar enige voorzichtigheid in woordkeuze is bij deze cliënten geen sinecure.
Hij wast zichzelf elke dag met heel gezond desinfecterend water zegt Robert. Hij loopt weg en zegt dat hij het zal laten zien. Robert komt terug met een emmer waar het gezonde water in moet zitten.
Hij laat het zien en zoals we al vermoedden: Urine.
Robert wacht onze reactie niet af. “ Het is echt heel gezond hoor en desinfecterend ook nog” “Hier ervaar het zelf”.
En voor ik weg kan krijg ik een emmer urine over mij heen.

Karlijn doet de voordeur open en trekt mij mee naar buiten. Ze zet mij in de auto en rijd naar het kantoor.
Het kantoorpand beschikt over douches. Tevens hebben wij daar altijd een tweede set kleding liggen.
Juist voor dit soort momenten. Ik ga direct de douche in met kleding en al. Onder het stromende water gaat de kleding uit.
Mijn hemel wat voel ik mij vies. Eenmaal uit de douche wordt ik nagekeken door de arts en onze verpleegkundige Marsha neemt wat bloed af. Na een paar dagen de uitslag. Geen bijzonderheden gevonden.
Misschien had Robert toch gelijk dat zijn urine desinfecterend kan zijn.