.338

Wildcat .338

Eind 1990, begin 1991: Irak

1992: Somalië en Rwanda

1993: Rwanda en Somalië

Strategic point

In de ochtend, rijdend over de heuvels.

Onderweg naar mijn toegewezen strategic point.

Taak?: Bescherm onze eenheden!

Vijandelijke voertuigen komen tot stilstand.

Ter plaatse wordt de vijand gedood, verwond en verzwakt door onze bommen en kogels.

Geschreeuw van pijn, van woede, van angst.

Hoe verzwakt ze ook zijn, de vijand geeft niet op.

Lichamen liggen verspreid. Verminkt.

Benen, armen, voeten, handen…. losgeblazen van het lichaam.

Mannen, vrouwen en kindsoldaten sterven door mijn kogels.

De prijs voor vrede en veiligheid.

Zij zijn dood!

Toch komen ze ruim 30 jaar later in mijn herbelevingen en nachtmerries voor.....

Het vliegtuig land

De laadklep gaat open en we worden beschoten. Geheel onverwacht want het zou veilig gebied zijn.
Twee makkers sterven direct.
Drie anderen raken gewond.
We schieten terug. Chaos.
Het gevecht is hevig. 
Als het voorbij is liggen er enkele lichamen.
Zodra de versterking er is worden onze gewonden afgevoerd en de doden geborgen. 

Patrouille
Ruim een week later op patrouille.
De auto wordt aan de achterzijde hard geraakt en door de klap gaat het voertuig op de zijkant.. 
Als door een wonder zijn we "slechts" gewond maar niet levensbedreigend. 
De wagen gepantserd en de hoek van de impact uiterst links. Waarschijnlijk heeft ons dat gered.

Meer?
Is er meer gebeurd? Ja dat is er. Kan en wil ik daar over vertellen? 
Nee en ja. Het lukt mij niet om dat te vertellen maar ik zou het wel willen.
Een grotere tegenstelling is voor mij nauwelijks denkbaar. Wel in mijn nachtmerries,
wel in mijn herbelevingen maar het komt er niet uit. 
Als ikzelf nog zoekende ben naar het sleuteltje, hoe zou ik het nu dan kunnen vertellen?