Ziekmelden

Op mijn werk werd de directie opgeslokt door fusie en reorganisatieproblemen en later de coronaproblematiek.

Al tijdens de reorganisatie gaf de directie blijk van tekortkomingen in leiding geven naar mijn specialisatie.
Gekozen werd voor een manager met afleggen verantwoordelijkheid naar de directie. Binnen een jaar heb ik maar liefst negen (!) verschillende managers gehad. De ene nog incompetenter dan de andere. Er werden vragen gesteld als: “wat betekenen eigenlijk de letters SEH?” of “Haloperidol? ja dat ken ik wel maar waarom krijgt die patiënt deze ontstekingsremmer dan?”.
Uiteindelijk besloot de directie dat ikzelf maar de boel moest bestieren. En zie daar, de lange werkdag was geboren.
Een goede drie jaar heb ik het volgehouden. Tijdens de corona periode was ik 24/7 bezig. Normale werkdagen inclusief bereikbaarheidsdiensten en spoeddiensten. 

Ook vaak aangegeven dat het werk wat ik doe niet door één persoon gedaan kan worden. Minimaal drie personen maar het liefst vier. Pas tijdens de coronaperiode gaat de directie overstag. Er kan één persoon bij. Kanttekening; het moest iemand uit het eigen bedrijf zijn en ik moest die persoon opleiden. In de hectische coronaperiode een collega opleiden in mijn vakgebied. Het is onder normale omstandigheden al zwaar voor student en opleider, laat staan in deze periode/

Op het werk begon ik kleine fouten te maken. Was ik kortaf tegen collega`s en trok ik mij steeds vaker terug in mijn kantoor.

In de week voorafgaand aan mijn ziekmelding heb ik een weekje vrij genomen. Aangegeven dat ik kleine fouten maakte en een week rust nodig had. Die week werd direct goedgekeurd. In die vrije week kwam ik tot de conclusie dat wat ik had niet met een week weg zou gaan. Na bij de huisarts te zijn geweest was het bloedprikken en een gesprek aangaan met de POH-GGZ (praktijk ondersteuner huisarts afdeling GGZ).
De bloedwaarden waren goed. Bloeddruk was in orde. De gesprekken met de POH maakten dat de conclusie burn-out kwam. Hmmm, daar was ik het niet mee eens. Zeker niet gezien mijn symptomen!

Op naar een GZ-psycholoog. Helaas zat daar een (flinke) wachttijd op. Ondertussen had ik mij ziek gemeld. Het gewone dagelijks leven is al zwaar, laat staan dat ik zou moeten werken. Ziekenhuizen, begraafplaatsen, ambulances, politiesirenes, lijkwagens, schreeuwende mensen, drukke omgevingen..… Ik schiet in de stress. Mijn hart bonkt, zweet breekt mij uit, zie van alles voor mij. 
De bedrijfsarts is vol begrip en steun. Die zet alles op alles om mij eerst de kans tot genezing te geven.
Mijn direct leidinggevende is nu weer de directie.
De gesprekken met de directie zijn nauwelijks begripvol. Na vier weken ziek thuis kwam vanuit de directie het voorstel om met wederzijds goedvinden uit elkaar te gaan. De reden was dat ik dan alle ruimte zou hebben voor herstel. Daar ben ik dus niet in meegegaan.
Daarna vrijwel elke dag(!)  "hoe gaat het?" gevolgd door "wanneer denk je weer te kunnen gaan werken?".
De bedrijfsarts maakt het bespreekbaar bij de directie. Gevolg is een volledig stilzwijgen 
Na ruim twee maanden kan ik terecht bij de GZ-psycholoog. Een intake volgt en daarbij moet ik enkele vragenformulieren invullen. De formulieren zijn mij zeer bekend. Ik vul ze uiteraard zo nauwkeurig mogelijk in. 

De dame die mij de intake afnam was vriendelijk en nam alle tijd. 
Had ik even tijd nodig? Dan kreeg ik die. Geen haast.
Na het invullen volgen twee afzonderlijke gesprekken van ongeveer een uur.
Een paar dagen later volgt de uitslag die ikzelf al verwachtte:
Complexe Posttraumatische Stress Stoornis.
Hetgeen wat mijn leven beheerst heeft een naam: CPTSS