Verhalen café

Ik zou graag willen zeggen wat het me gedaan heeft... zou ik willen zeggen wat er na de praatgroep nog gebeurd is.. en zou ik graag willen zeggen dat de ruzies tussen m'n ouders vele malen erger waren.. dan wat m'n opa kon doen met m'n lijf...
Maar alles is nooit gevalideerd, niet door hun... mocht er nooit zijn, in zoverre mocht nergens over praten alleen over mijn opa... en toch was ik er... met alles...
Zoals ze zeiden.. ze was een groot onderdeel in de psychologie.. vooral op gebied van seksueel misbruik/huiselijk geweld...op papier althans.. was ze de beste...
Twee behandelaars kreeg ik en ja ze noemde zichzelf experts op gebied van seksueel misbruik bij kinderen...
Ze gebruikte mij letterlijk als pispaal... ik mocht niet schelden.. de rest wel.. ik mocht niet langer dan 1 minuut in een "negatieve" emotie zitten(verdrietig zijn om wat voor reden dan ook)
De rest wel
We moesten een keer een plekje zoeken in de kamer waar we ons fijn voelde.. dus ik koos een knus hoekje uit... maar wou die afgekloven knuffels niet( iets met autisme, structuur van een knuffel etc)... je had ze moeten horen
Ik kroop volgens hun altijd weg in een hoekje.. liet me weg douwen in een hoekje... en ik moest is "normaal" doen... waren er 2 onder een bureau gedoken.. was compleet normaal... was er 1 in een berg knuffelen gedoken tussen andere troep in.. was compleet normaal.
De tweede keer dat die groep moest over doen was helemaal een hel.. en toen ging het nog niet goed... na de 2e x bij hun.. kreeg ge horen dat ik geen hulp moest gaan zoeken meer.. want dan werd ik afhankelijk van hulp en dat wilde ik toch niet( was toen 16)
En dat ik in slachtoffer rol hing... dat liever slachtoffer was...
Heb heel lang de angst gehad dat als opnieuw hulp zou zoeken.. ik afhankelijk zou worden van de ggz... of van wat dan ook...
Oh en toen... ik zei dat ik 15 was.. dat ik met serieuze zelfmoord gedachte rond liep.. en en de behandelaar zei .. maar zo knap smoeltje als jij hebt... die kan dat toch niet
Ben door de eerste x praatgroep mezelf gaan snijden... ze hadden nooit gevraagd aan mij bij intake of ik mezelf pijn deed... werd er tussen gegooid met alleen maar meiden die zichzelf sneden... werd heel positief op gedaan en gereageerd...
En later hadden ze een psychiater uitgenodigd om naar m'n arm te kunnen kijken.. en die zei dood leuk dat het niet diep genoeg was om serieus genomen te worden.. het leed wat de riagg heet dus...
Iedereen kreeg kans om 15 min lang iets te vertellen.. maar mocht eigenlijk niks zeggen
Niks over m'n ouders die de laatste 3 jaar bij elkaar dag in dag uit ruzie maakte.. waardoor ik naar degene ging die me juist misbruikte...
Mocht niks zeggen over de ruzies thuis die mijn moeder en zus bijna dagelijks hadden
En voor de verduidelijking... ik was misbruikt voor 5 jaar... op allerlei mogelijke manieren... en in de eerste x praatgroep 1 die dat ook had... die paar jaar misbruikt was...
En 2e keer praatgroep was het al 5 jaar plus een gewone vriend waar door misbruikt was...en mocht niks over die vriend zeggen want was m'n eigen schuld... volgens hun
En daar werd mijn 5 jaar lang misbruik vergeleken met personen waar iemand een keer een vinger in de onderbroek had gekregen... en een ander was een keer gekust
En eerste praatgroep trouwens ook al dat die vriend mij misbruikt had maar mocht niks zeggen dus.. en was een ander die zei dat ze in het bos was veerkracht door iemand.. dat ik dacht nou dat is je eigen schuld toch.. wie gaat er nu door 't donker een bos in?
En m'n opa had een vriend die mee hielp...maar dat mocht ik ook niet zeggen
1 slachtoffer heeft uiteindelijk suïcide gepleegd. Kreeg bijvoorbeeld te horen: beetje je eigen schuld hoor om in een strakke (??) bikini te gaan zwemmen. Of: Tja, als je op tennis zit dan weet je dat de docent achter je komt staan. Maar dat is om je te helpen het spel goed te leren. Dat die leraar met harde piemel tegen haar kont stond te drukken deed er zeker niet toe.... Zucht
Ze deden alsof alles aan ons lag...
Dankjewel voor het lezen.

Mijn leven is een constante balansact. Ik probeer te functioneren, probeer normaal te zijn, maar de littekens zitten diep. Mensen begrijpen het niet. Ze zien de oppervlakkige wonden niet, de onzichtbare littekens die mijn ziel bedekken. Ze zeggen dat ik moet doorgaan, dat ik het verleden moet loslaten. Maar hoe laat je los wat een deel van je is geworden?
Het begon toen ik naar de supermarkt moest. De drukte, de mensen, het gevoel bekeken te worden – het werd te veel. Mijn ademhaling versnelde, mijn hart begon te bonzen en mijn zicht vernauwde. Ik moest weg, ik moest ontsnappen. Ik liet mijn boodschappenkar staan en rende naar buiten, mijn handen trilden zo erg dat ik mijn sleutels niet in het slot van mijn auto kreeg.
Complexe posttraumatische stressstoornis – dat is wat de arts het noemde na onderzoek en gesprekken. Voor mij is het nu gewoon een eindeloze nachtmerrie waar ik niet uit kan ontwaken.
Het heeft allemaal te maken met wat er jaren geleden gebeurd is. Niet een keer maar meerdere keren.
Ik werd wantrouwend, altijd alert, alsof er elke seconde iets verschrikkelijks kon gebeuren. Relaties onderhouden is bijna onmogelijk want ik kan niemand echt dichtbij laten komen. Elke keer als iemand probeerde, voelde ik de oude angst weer opborrelen, alsof mijn leraar elk moment weer kon opduiken.
Vrienden begrijpen het niet echt, en het is moeilijk om uit te leggen wat er in mijn hoofd omgaat. Intimiteit is een uitdaging; de aanraking van een ander kan zowel troostend als angstaanjagend zijn. Ik wil liefhebben en geliefd worden, maar de muur die ik om mezelf heb gebouwd is hoog en sterk.
Nachten zijn het ergst. De slaap komt moeilijk, en als hij komt, brengen de dromen me terug naar de hel van mijn jeugd. Ik zie mijn leraar en hoor ook echt zijn stem, voel de angst en de pijn. Ik word wakker, mijn lichaam trilt, mijn ademhaling snel en oppervlakkig.
Vandaag is een slechte dag. Ik voel me ontheemd, alsof ik in twee werelden leef – de wereld van nu, en die van toen. Soms weet ik niet eens zeker welke de echte is. Ik probeer me vast te houden aan kleine stukjes hoop, aan de gedachte dat het beter zal worden.
Maar het is zo moeilijk en ik ben zo ontzettend moe. Zoals ik mij vandaag voelt hoef het niet meer.
Ik weet dat ik niet de enige ben. Er zijn anderen zoals ik, die vechten tegen de monsters van hun verleden. Mijn psychiater probeert mij echt wel te helpen. Via Google vond ik Ambrosius en hoewel onze verhalen verschillen, is de pijn herkenbaar. In die momenten voel ik me minder alleen, wetende dat er anderen zijn die begrijpen wat ik doormaak.

Iets meer als vier maanden terug was ik aan het werk bij mensen thuis. Ik ben loodgieter en kwam daar voor een lekkage. Deze mensen hebben twee honden. Van de vrouw hoorde ik dat het argentijnse doggen zijn. Vanaf het moment dat ik binnenkwam waren ze al aan het grommen. De lekkage was in de kelder. Eenmaal klaar liep ik de kelder de trap naar boven. Op het moment dat ik de deur opendeed werd ik aangevallen door de honden. Ik viel achterover van de trap. Beneden werd ik gebeten. De vrouw riep de honden maar die reageerden niet. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet maar ik kreeg een soort bakvorm te pakken en sloeg daarmee op de honden. Uiteindelijk lieten ze los.
Ik kon opstaan maar had wel flinke wonden. Ik ben direct naar buiten gegaan. Een buurtbewoner zag mij, en belde direct 112. In het ziekenhuis heb ik een verklaring afgelegd. Later hoorde ik dat er aangifte tegen mij is gedaan omdat ik de honden geslagen zou hebben als eerste.
Er zijn verder geen getuigen.
De politie heeft mij geadviseerd om te zaak te laten rusten omdat er twee verschillende verhalen zijn.
Ondertussen zit ik nog steeds thuis.
Ik weet niet hoe dit verder moet.
Dankjewel voor het lezen.

Zit heerlijk in de voortuin. Biertje erbij. Mijn vrouw aan de wijn. Gezellig praten. Dan ineens een harde knal. De woning op de hoek is de voorruit eruit en er komt rook uit. Ik spring op en mijn vrouw belt 112.
Er is een grote brand en hoor gegil en geschreeuw van de buurvrouw en buurman. Ik kan er niet in.
Als de brandweer er is hoor ik geen gillen en schreeuwen meer.
Later hoor ik via andere buren dat ze gevonden zijn door de brandweer, overleden.
Ik heb hulp gekregen. Ook EMDR. Het haalt de scherpte eraf. Het schreeuwen kan mij nog steeds wakker houden.

Ruim 26 jaar geleden stond ik in een tabakswinkel. Ik was toen verkoopster op zaterdag. Een bijbaantje. Ik was 18, studeerde en kreeg zo wat extra geld.
Op een dag kwam een vrouw binnen en vroeg om een pakje Caballero en een strippenkaart.
Ik pakte de Caballero en een strippenkaart. Keek daarna de vrouw aan en stond daar ineens met een pistool. Ze wilde alle strippenkaarten en het geld uit de kassa.
Ik pakte de strippenkaarten en er kwamen mensen de winkel in. Die heeft ze ook bedreigd.
Toen er nog meer klanten kwamen pakte ze het stapeltje strippenkaarten wat ik neergelegd had en ging de winkel uit.
Nadat ik de politie mijn verhaal had verteld zei ik tegen mijn werkgever dat ik stopte. Ik durfde niet meer.
De strippenkaart bestaat niet meer maar telkens als ik een vrouw zie roken moet ik toch weer aan dat moment denken.

We hadden lekkage vier jaar geleden. Mijn man had onze bevriende loodgieter gebeld. Hij zou de volgende dag direct in de ochtend langskomen. Mijn ging die avond sporten. De deurbel gaat en onze vriend staat er. Hij wilde de lekkage toch wel even zien. Het lekte op zolder bij de ketel. Hij had spullen bij zich en ging direct aan de slag. Een half uur later was hij klaar. Of ik even wilde komen kijken.
Op zolder raakte hij mijn billen aan en zei sorry. Zei ook dat ik een mooie vrouw was.
Als ik wat voor hem zou doen dan stuurde hij geen rekening. Ik zei stuur maar de rekening en wilde naar beneden.
Toen greep hij mij vast. Op zolder werd ik verkracht.
Mijn man kwam om 11 uur thuis van sporten. Ik zat huilend op de bank. Heb het hem verteld. Hij belde meteen hem op. Hij zei dat hij mijn billen had aangeraakt per ongeluk en sorry heeft gezegd. Maar de rest echt niet.
Hij geloofd hem.
Intussen zijn we gescheiden. Ik vertrouw geen enkele man meer. Op feestjes kom ik hem af en toe tegen. Ik ga dan weg.
Ook vrienden geloven mij niet.
Probeer nog steeds mijn leven op te bouwen maar eigenlijk wil ik hier weg.

Ik ben Dirk, 47 jaar. Agent bij de politie.
Jaren geleden opgeroepen vanwege een ernstig ongeval. Een jonge vrouw en haar kind bleken door de klap op slag dood.
Het gezicht van het kind blijft mij achtervolgen. Ik heb meer meegemaakt maar het lijkt wel hoe meer ik meemaak hoe vaker en hoe heftiger het gezicht van het kind naar bovenkomt. Waarom dit mij blijft achtervolgen weet ik niet. Ik sta op de wachtlijst voor hulp. Mijn werk doe ik nog en elke dag hoop ik dat er niets ernstigs gebeurd. Mijn leidinggevende en collega`s weten van niets. Zij gaan gewoon door of het allemaal maar gewoon bij het werk hoort. Eerlijk is eerlijk dat dacht ik vroeger ook.

Zes jaar geleden verhuisd vanuit Delft naar de provincie Groningen.
Zes jaar al zijn wij de westerlingen die alles maar inpikken. De buren beschouwen onze tuin als hondentoilet. Met regelmaat vinden we drollen in de tuin. De tuin is afgeschermd dus moet het wel over de schutting gegooid worden.
Onze kinderen worden gedoogd. We spreken het dialect niet. We zijn er niet geboren.
We hebben diverse gebruiken geleerd. Proberen als het ware te integreren.
Wie denkt dat discriminatie alleen op buitenlanders van toepassing is mag nog eens denken.
Voor de omgeving zijn we buitenstaanders. Ook al willen integreren, het wordt niet toegestaan.
Het trekt een flinke wissel op ons gezin.
Mijn vrouw gaat zelfs met de auto naar een andere plaats voor de boodschappen.
Gesprekken met de buurtbewoners en de buren leiden tot ruzie.
Wij slapen slechter, zitten vaker bij de huisarts. Gesprekken met de politie lossen niets op. Behalve dat zij het weten wat er speelt. Bij navraag weet de buurt van niets. Ligt allemaal aan ons.
Gediscrimineerd worden als geboren Nederlander door Nederlanders. Nooit gedacht dat mee te maken :-(

Twee jaar geleden werd mijn vrouw weggerukt uit mijn leven door een automobilist onder invloed van drugs.
Twee jaar voel ik leegte. Mijn zielsverwante is weg.
De jongen die haar aanreed heeft een werkstraf gekregen, moest een verplichte afkick doen en moest opnieuw een rijexamen doen.
Inmiddels is hij waarschijnlijk weer helemaal op orde.
Ik heb levenslang.

Afgelopen zaterdag was er een feest van het werk. Mijn werkgever had een grote zaal gehuurd met catering en een bandje. Was reuze gezellig. Later op de avond werd mijn leidinggevende handtastelijk. Raakte eerst mijn schouder aan. Later een aai over mijn hoofd. Toen ik bij de bar stond om wat drinken te halen liep hij langs en raakte met zijnhand mijn billen aan. Allemaal van die kleine, ogenschijnlijk onschuldige dingen. Na een tijdje werd ik moe en besloot naar huis te gaan. Ik zei gedag tegen de directeur en enkele collega`s. Toen ik mijn jas van de kapstok pakte stond mijn leidinggevende ineens bij mij. Waarom ik niet hem even gedag had gezegd. Ik lachte wat en zei tegen hem dat ik moe was en naar huis ging. Dus "dag" en tot maandag. Hij zei ook dag en ineens drukte hij zijn mond op de mijne, kneep ik mijn billen, probeerde zijn tong naar binnen te duwen en kneep met zijn andere hand in mijn borsten. Duwde hem weg maar dat lukte niet. Heb toen geslagen en geschopt. Toen liet hij los en was ik een vuile slet en een koelkast kutwijf. Huilend ben ik naar huis gegaan. Maandag ziek gemeld. Mijn leidinggevende belde om te vragen hoe het ging en wat ik had. Ik zei dat weet je wel. Hij zei niets te weten en wenste mij beterschap. Ik weet niet wat ik moet doen. Durf niet meer naar het werk. Durf zelfs niet meer het huis uit. Mijn beste vriendin werkt ook bij hetzelfde bedrijf. Heb mijn beste vriendin alles verteld en zei zegt dat ik het door de drank misschien wat te heftig heb ervaren want die leidinggevende is een hele lieve en attente man op de werkvloer die het ook altijd over zijn vrouw en kinderen heeft. Ze kon het zich niet voorstellen dat hij dit heeft gedaan. Ik weet het niet meer. Ik weet dat het echt is.

Weer een gebroken nacht. Zondag zou voor mij uitslaapdag moeten zijn. Was er vannacht alweer om vijf uur uit. Mijn partner snurkt nog en die komt er waarschijnlijk rond tienen een keer uit. Ben nu anderhalf jaar ziek. Ben therapieresistent verklaard. Emdr werkt niet, andere therapieën ook niet. Moet dit tot ver na mijn pensionering doorgaan? Ik ben nu 31. Intiem zijn kan ik niet meer. Knuffelen nog wel. Ga binnenkort vertellen tegen hem dat ik onze relatie stopzet. Hij verdient dit niet. Hij verdient geluk. Een lieve vrouw waar hij kinderen mee kan krijgen enzo. Was op reis met mijn beste vriendin. Samen een grote reis van Mexico naar het koudste punt van Chili. In Panama ging het mis. Ik en mijn vriendin zijn daar gedrogeerd en meegenomen naar een huis. Eenmaal weer bij werden we meerdere keren verkracht. Ook anaal. Toen ze klaar waren werden we ergens gedumpt. Opgevangen door mensen via politie naar het ziekenhuis en uiteindelijk terug naar Nederland. Omdat ik mij lichamelijk slecht bleef voelen onderzoeken laten doen. Bleek ik hiv te hebben.
Heb een lieve vriend maar hij mag mij niet meer naakt zien of zomaar aanraken. Het is dit jaar zeven jaar geleden dat het gebeurd is. De toekomst weet ik niet maar wel dat ik binnenkort single ben of hij dat nou wil of niet.

Ik ben niet alleen. Wel eenzaam. Een maand geleden een ongeluk gehad. Werd door een bezorgbrommer aangereden terwijl ik op het voetpad loop. De agressiviteit van de bezorgster heeft indruk gemaakt.
Kon in het begin mijn verhaal kwijt. Nu heeft iedereen het wel gehoord want ze weten het wel. Ook mijn partner reageert zo.
Niemand wil horen dat het niet goed gaat met mij.

Wat een gezellige dag had moeten worden eindigde in ellende. Samen met mijn vriendin een dagje uit. We waren zo aan de praat dat ik te laat remde en tegen mijn voorganger botste. Hij stond stil. Wachten bij het verkeerslicht. De man stapte uit, keek naar de schade en trapte daarna onze buitenspiegel eraf. Ik stapte uit. Nog voor ik wat kon zeggen had ik een vuistslag in mijn gezicht. Ik werd geschopt en geslagen. Mijn vriendin is uitgestapt maar die raakte in gevecht met de vrouw van de man. Politie was snel aanwezig. Om een lang verhaal kort te maken; De man kreeg uiteindelijk 40 uur taakstraf. De vrouw niets. Wij moeten de schade voor de auto betalen (uiteraard). Maar we zijn ook aansprakelijk gesteld voor de lichamelijke en emotionele schade van de man en de vrouw. Ondertussen worden wij alleen gelaten. De impact van het geweld zit er goed in.
Het boelt alsof er meer aandacht is voor de daders dan ons als slachtoffers.

Een paar jaar geleden ontmoette ik mijn man. We stonden in de rij voor de kassa`s. Toe er een kassa vrijkwam doken we er tegelijk op af. Hij liet mij voorgaan. We raakten aan de praat en een spontane uitnodiging om een keer wat te eten samen sloeg ik niet af.
We werden verliefd. Hij was zorgzaam. Wilde steeds graag weten waar ik was en met wie. Ik vond dat aandoenlijk die bezorgdheid.
We besloten te gaan samenwonen. Al snel was ik zwanger, niet gepland. Hij had een weekje weg geboekt naar de Algarve. Ik was toen 4 weken zwanger. Bij een zonsondergang tijdens een etentje ging hij ineens op zijn knieen. Of ik met hem wilde trouwen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Ik was zo ontzettend gelukkig.
Hij wilde alleen wel getrouwd zijn voor ons kind geboren werd. Het werd een maandagochtend gratis stadhuis huwelijk. Niet echt iets wat ik wilde maar het zou nog allemaal goed komen beloofde hij.
Na de geboorte van onze dochter veranderde hij. Ik moest steeds meer details geven waar ik naar toe ging, met wie ik was en wat ik gedaan aan. Zelfs bij dingen als boodschappen doen. Toen hij een keer van zijn werk thuis kwam kregen we knallende ruzie omdat ik te vaag was in mijn uitleg. Sindsdien ging het steeds slechter tussen ons. Ik ben al niet de slankste maar hij vond dat altijd mooi. Nu ineens was ik een vet vies varken. Lelijk als de nacht. Intimiteit wilde hij niet meer want ik stonk vreselijk zei hij.
Regelmatig werd ik geslagen omdat ik een vieze hoer was..
Op een nacht werd ik wakker. Ik lag op mijn buik en voelde handen bij mijn heupen. Van schrik begon ik te trappen en probeerde hem van mij af te krijgen. Dat lukte niet en hij verkrachtte mij anaal.
De volgende dag dat hij naar zijn werkl ging heb ik wat spulletjes gepakt en heb onze dochter meegenomen. Mijn ouders namen mij direct weer in huis.
Ik vertelde alles. Maar tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat ik het misschien overdreef. Hij was echt een voorbeeldige schoonzoon. Voor de buitenwereld was hij meneer perfect. Ook vrienden reageerden verbaasd. Slechts een goede vriend geloofde mij. Hij en zijn vrouw hadden een kamer over. Daar mochten we wel blijven.
De scheiding was een hel. Alles wat ik zei was gelogen en ik was alleen maar uit op geld. Uiteindelijk heb ik overal afstand van gedaan om maar van hem af te zijn. Hij heeft het recht om zijn kind elk weekend te zien. Heeft hij niet gedaan.
Nu heeft hij een verzoek bij de rechtbank ingediend om geen wettelijke vertegenwoordiger meer te zijn van onze dochter.
Ik ben in de afgelopen jaren zo vernederd dat ik nog maar een schim ben van mijzelf. Ik krijg nu psychische hulp. Mensen vertrouwen gaat niet zomaar meer. Mannen al helemaal niet.
Ik hoop dat het ooit echt weer goed komt.

2017. Spoed. 1 of meerdere personen met schotwonden of steekwonden. Eenmaal ter plaatse met de ambulance willen we hulp verlenen. Als we de degene willen helpen die het zwaarst gewond is worden we uitgescholden, geschopt en geslagen. We moeten een ander helpen. De ander is een man met een oppervlakkige snijwond. Geen prioriteit dus. Mijn collega probeert dat duidelijk te maken. Ik ga terug naar de zwaargewonde man. Nog voor ik er ben krijg ik een vuistslag vol in mijn gezicht. Daarna weet ik niets meer. Later krijg ik te horen dat er veel politie is geweest en dat mijn collega niets heeft kunnen doen en ook de nodige klappen heeft gekregen. De zwaargewonde man is overleden.
EMDR heeft geen effect gehad bij mij. Schematherapie en creatieve therapie hebben wel mij geholpen. Toch ben ik sinds 2017 niet meer op de ambulance geweest. Na die ervaring ben ik aan het werk gegaan in een verzorgingshuis als gespecialiseerd verpleegkundige.
Er zijn dagen dat het goed gaat. Toch zijn er nog dagen dat ik angstiger ben en vooral in de nacht en nachtmerrie krijg.
Elke twee weken praat ik nog met een psycholoog. Dat is mijn houvast.

12 mei 1981. Politie aan de deur. Mijn man was bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Hij reed te hard en bleek alcohol in zijn bloed te hebben. Hij had een bedrijfsfeest.
We waren net vijf jaar getrouwd. Ik was 24, zwanger van ons derde kind, koophuis.
Ik ben nu 66. Hertrouwd met een lieve zorgzame man. Toch is mijn hart bij mijn eerste man. Ik denk veel aan hem. Sinds het ongeluk eigenlijk dagelijks. Als ik alleen ben praat ik tegen hem.
Ik heb het geluk weer gevonden. Mooie kinderen en gezegend met vijf kleinkinderen en een achterkleinkind is onderweg.
Waarom blijf ik dan toch zo verdrietig?

De dag dat ik bij de gynaecoloog ben geweestvoor onderzoek werd ik bij thuiskomst direct aangevallen door mijn man. We zijn inmiels gescheiden. Ik was een hoer want ik had een vreemde naar mijn kut laten kijken en eran laten voelen. Ik was verbijsterd en zei dat het nodig was voor onderzoek. Na veel praten was het voor deze keer goed maar de volgende keer moest ik naar een vrouw van hem. Voor de v rede deed ik dat. Maar toen hij thuis kwam van zijn werk wilde hij eerst weten hoe het was en daarna of ik geil werd van de aanraking van een vrouw. Ik heb het weggelachen en ben gaan koken. In de avond in bed vroeg hij er weer naar en nu wel heel specifiek.
Er was iets onrustig en ik moest teruigkomen bij de specialist. Ik kwam bij een man. Heel aardig en begripvol. Het bleek dat ik een vleesboom had. Weer naar huis en dit aan mijn man veeteld. Hij vroeg niet hoe het met mij ging. Hij vroeg alleen wie mij onderzocht had. Ik vertelde dat en vanuit het niets kreeg ik een stomp hard in mijn gezicht. Ik viel en kreeg meer slagen schoppen. Uiteindelijk raakte ik bewusteloos.
Toen ik bijkwam lag ik nog steeds op de grond maar nu met onderkleding uit. Begreep het eerst niet tot ik voelde en sperma aan mijn hand zag. Hij had mijverkracht.
Heb mijn spullen in een boodschappentas gedaan en ben gewvlucht naar een vriendin. Zij heeft alle hulp geregeld. Haar vrioend kwam thuis en wilde een bezoek gaan brengen aan mijn maN. mIJN VRIENDIN KON HEM TEGENHOUDEN. Op basis van de sperma en verwondingen is mijn man uiteindelijk veroordeeld tot een taakstraf van 120 uur en het betalen van een schadevergoeding van 600 euro.
Vorig jaar werd eindelijk de scheiding uitgesproken. Ik wordt snacht wakker en beleef alles weer. Mannen, hoe lief ze ook doen, ik verstijf.
Sta op de wachtlijst voor hulp. Hoop dat ik volgende maand mag starten.

Weet het nog goed. 16 juni 2017 metro Rotterdam. Ik was onderweg van het Alexandrium naar Spijkenisse. Vier jongeren waren herrie aan het schoppen, passagiers lastig aan het vallen, spugen op de grond en meer. Ik ben er heen gelopen en gevraagd of zij het rustiger aan willen doen. Aanvankelijk was het gesprek goed. Tot één van hen weer op de grond spuugde. Ik vroeg aan hem of hij dat thuis ook deed. Toen kreeg ik van de andere kant een harde klap tegen mijn slaap. Ik zakte direct in elkaar. Eenmaal op de grond werd ik verder geschopt en geslagen. Ik riep om hulp maar niemand in de volle metro kwam helpen. Toen de metro stopte op station Schiedam stapten de jongeren eruit en renden weg. Passagiers stapten ook uit en zelfs over mij heen stappend en wel! Uiteindelijk werd ik opgevangen door de RET medewerkers van een speciaal team. Er is ook een ambulance opgeroepen om mij na te kijken. Politie heeft de beelden veilig gesteld. Na ruim een jaar werden enkele van de jongeren gearresteerd bij een ander geweldsdelict. Ze zijn veroordeeld tot taakstraffen van 120 tot 240 uur en het betalen van een schadevergoeding. Die was gesteld op €470,- door de rechter.
Het geweld heeft zijn sporen achtergelaten. Dat mensen je niet te hulp schieten is iets wat ik niet begrijp maar het lukt om er mee te leven. Wat ook in mijn nachtmerries naar boven blijft komen is mensen die over mij heen stappen nadat ik gewond op de vloer van de metro lag.
EMDR heeft mij deels geholpen om het geweld een plek te geven. Voor de rest moet ik er denk maar mee leren leven.
Heb al tijden rustgevende medicatie.
Als iemand tips heeft graag.

In de zomer van 2023 was ik getuige van een ernstig verkeersongeval op de Duitse snelweg vlakbij Bruhl. Ons gezin was op weg naar huis na vakantie. Ik ben uit de auto gestapt en ben er heen gerend om eerste hulp te verlenen. In één van de auto`s een jonge vrouw met een gapende hoofdwond en een slagaderlijke bloeding in het dijbeen. Ik kon er niet bij. Ze is in mijn bijzijn doodgebloed. In de andere auto was de vrouw bewusteloos en bij de man staken botten uit zijn bovenbeen. Het was gruwelijk heftig. D
Deze situatie blijft me achtervolgen. Ik ervaar gevoelens van falen, spijt en verdriet. Daarnaast ben ik bang dat ik nogmaals in een soort gelijke situatie kom. Ik heb er de dagen erna wel veel over gepraat. Met vrienden, familie en op het werk. Het leek eerst goed te gaan maar nu merk ik dat het bij mij blijft rondgaan in mijn hoofd.