Als er gevraagd wordt of men mij kan helpen en ik zeg nee en men blijft dan toch doorvragen? Dan sla ik op slot. Ik raak geïrriteerd, kan zelfs boos worden.
Ik voel het als een ondervraging. Daarna voel ik mij weer schuldig omdat ik tekort ben geschoten met mijn emoties. Er zijn echter ook momenten dat ik volkomen te zwaar reageer op iets wat relatief onschuldig is.
Voorbeeld: Er moet iets uitgeprint worden. De printer print een halve pagina van de drie hele pagina`s die geprint moeten worden. De opdracht voer ik nogmaals in. Wederom slechts een halve pagina af. Dan kan ik ontploffen omdat het een goedkope k*tprinter is. Een volkomen belachelijke reactie natuurlijk. De printer zelf is absoluut prima. Vervolgens komen mijn kinderen mij helpen. De oplossing is afgrijselijk eenvoudig. Ikzelf heb bij het geven van de eerste opdracht een vinkje gezet waar dat niet moest. De kinderen lachen en ik ben dan zwaar geïrriteerd.
Kortsluiting in de hersens. Ik moet dan weg. Al die informatie kan ik niet goed verwerken. Frustratie ten top! Ik stond bekend als iemand met absurd veel geduld. Daar is niets meer van over. In het niet zo verre verleden had ik uiteraard zelf de oplossing gevonden en gelachen om mijn stommiteit.
Als er tegenwoordig een grap wordt gemaakt dan lach ik maar vaak is het omdat het sociaal gewenst is.
Overgewicht heb ik al een tijdje. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik al jaren stabiel ben met 122 kilo met een lengte van 190cm. Het is de Bourgondiër in mij. Ondanks dat ik al jaren een maatje meer ben en stabiel qua gewicht kan ik nu zomaar toch het volgende te horen krijgen: “Je bent dikker geworden. Je eet zeker meer nu je niet lekker in je vel zit? Nou geeft niks hoor, afvallen komt vanzelf weer”. “Het eten is nu extra lekker natuurlijk want dat heb ik ook hoor als ik mij down voel eet ik ook comfort food”.
Voel je als buitenstaander de behoefte om een mens die mentaal niet lekker draait nog even lekker verder de grond in te stampen? Dan zijn opmerkingen zoals hierboven echt perfect! Zulke opmerkingen vallen bij mij in de categorie: Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zeg dan niets!! Dergelijke wellicht goedbedoelde opmerkingen komen heel hard binnen.
Verdoven met alcohol doe ik niet. Als ik twee keer per maand een glas cognac neem is dat al veel. Verder rook ik niet en gebruik geen drugs.
Als ik een herbeleving of nachtmerrie heb (vooral bij nachtmerries) breekt het zweet mij uit en bonkt mijn hart. Herbelevingen worden door velerlei zaken getriggerd. Een geur, een beeld of geluid hoe klein of zwak ook kan al genoeg zijn. Echter overkomt mij dit ook zomaar in gezelschap of als ik in een winkel ben waar het druk is. Ik zweet, hartkloppingen, slappe benen en voel mij draaierig. Het gevoel is ellendig en ik heb er geen controle op.
Fysiek: Moe – altijd. Hoofdpijn – met enige regelmaat. Spierpijn in de nek en schouders – dagelijks en dusdanig dat ik eens per week naar zowel de fysiotherapeut als de masseur ga. Al deze klachten zijn medisch gezien niet te verklaren uit onderzoeken.
Al deze mentale en fysieke beperkingen die ik ervaar maken dat ik in mijn dagelijks leven mijzelf fors beperkt voel. Werk lukt momenteel niet meer. Hobby’s nog maar mondjesmaat.
Wat geeft mij over de dag gezien nog enigszins energie?
Het contact met mijn gezin. Elke dag mogen horen wat mijn kinderen en mijn vrouw de dag hebben meegemaakt of ondernomen hebben geeft mij energie.
Contact met familie en beste vrienden.
Wandelen in de bossen.
Schaken, dammen, Go.
Modelbouw
Muziek
Studeren (geschiedenis, wetenschap, filosofie)
Boogschieten
Koken
Bovenstaande lijst zijn zaken die mij weliswaar energie geven maar tegelijkertijd ook energie kosten. Geen enkele activiteit (behalve wandelen) hou ik lang vol. Het kost veel van mijn energie. Onderaan de streep is het resultaat van de som altijd negatief.
Reactie plaatsen
Reacties