Ambrosius
Ambrosius is geen band die je zachtjes op de achtergrond draait. Ambrosius dondert. Ambrosius bloedt. Deze heavy metal band draagt littekens en laat die ook horen. Wat je krijgt: snoeiharde riffs, trage sludge-achtige breaks, teksten die snijden als glas.
Wat je voelt: trauma, PTSS, CPTSS en alles wat zich eraan vastklampt.
Ambrosius vertelt geen verhalen voor de vorm. De teksten komen van binnenuit, uit nachten zonder slaap, uit lichamen vol herinnering, uit woede die nergens heen mocht. De muziek is geen therapie. Maar wel een vuist omhoog uit het puin.
Ambrosius is zwaar. Zwaar als donder. En soms ook stil. Stil als vóór de storm.
Ambrosius
Heavy as thunder, scarred by life
Ambrosius isn’t background music.
Ambrosius thunders. Ambrosius bleeds.
This heavy metal band wears its scars out loud.
What you hear: crushing riffs, sludge-soaked breakdowns, lyrics that cut like glass.
What you feel: trauma, PTSD, CPTSD – and everything that clings to them.
Ambrosius doesn’t tell stories for show.
The words come from the gut – from sleepless nights, from bodies etched with memory, from rage that had nowhere to go.
The music isn’t therapy.
But it’s a fist raised from the rubble.
Ambrosius is heavy. Heavy as thunder. And sometimes silent.
Silent like the moment before the storm.
Niets is veilig. Luister nu!
Let the storm hit, listen now!
Snoeiharde riffs. Teksten die snijden.
Dit is geen muziek dit is overleven op volume tien.
Voel de rauwe intensiteit van trauma, PTSS en CPTSS,
vertaald in donderende klanken en breekbare stiltes.
Laat je meesleuren.
En misschien, heel even, vind je adem in de stilte vóór de storm.
Crushing riffs. Lyrics that cut deep.
This isn’t just music, it’s survival, turned up to ten.
Feel the raw intensity of trauma, PTSD, and CPTSD,
translated into thunderous sound and fragile silence.
Let the storm pull you in.
And maybe, just maybe, find breath in the stillness before it breaks.