Doorgaan

In zorg, justitie, defensie et cetera waar menig werkgever pretendeert dat de werknemer voorop staat is de norm eigenlijk dat gebeurtenissen normaal gevonden dienen te worden omdat het inherent is aan het vakgebied.

Ja er wordt geroepen dat de beroepen mentaal zwaar zijn en dat er oog is voor mentale belastbaarheid.
De gevoelens van de werknemer worden weggestopt onder professionaliteit. Het werk moet wel gebeuren namelijk.
Nergens is de overbelasting zo hoog als in de eerder genoemde beroepsgroepen. De buitenstaander roept: “Ja daar heb je toch zelf voor gekozen?” of “Tja het is een roeping he dat vak van jou”. 
Burn-out klachten en (C)PTSS komen zo veel voor en werkgevers blijven onbewust roofbouw plegen op hun werknemers. Uiteraard speelt de factor “onvoldoende personeel” zwaar mee.
Ondersteunende faciliteiten zijn er wel.
Zo is er een vertrouwenspersoon, maatschappelijk werker, bedrijfsarts en als je geluk hebt een psycholoog.

Gelukkig is er bij verschillende werkgevers een kentering gaande betreffende ondersteuning na een traumatische gebeurtenis of het is zelfs al volledig opgezet. Maakt een werknemer een traumatische ervaring mee? Dan wordt de werknemer uit het rooster gehaald en kan hij of zij vrijwel direct gebruik maken van een psycholoog.
Mijns inziens een hele goede ontwikkeling.

Ondertussen heb ik een tic (dwangneurose?) ontwikkeld die mij zelf zeer verbaasd. Overdag heb ik hier geen last van. Het gebeurd bij het naar bed gaan. Ik loop dan nog even langs het gasfornuis om te checken of het gas wel uit is. Geen idee waar dit vandaan komt maar feit is dat ik het heb. Naar bed gaan zonder controle gaat niet. Raar maar waar.
Zelf verklaar ik het als het hebben van controle. Kennelijk zoekt mijn onderbewuste naar iets waar ik controle over heb.
Er zijn mensen met (C)PTSS die bijvoorbeeld niet weg kunnen of naar bed gaan zonder eerst alle ramen en deuren gecontroleerd te hebben of kijken of de koelkast het nog doet of dat de kranen uit zijn et cetera.

Na de diagnose kon ik terecht voor traumabehandeling. Ik zou EMDR krijgen. Verwacht werd dat met een sessie of zes ik weer zo goed zijn hersteld dat ik mijn leven weer zou kunnen oppakken. 

De GZ-psycholoog heeft de behandeling geheel gestaakt wegens te weinig progressie. EMDR werkt onvoldoende. De GZ-psycholoog heeft bij vakgenoten informatie ingewonnen over de voorzetting van de behandeling. Onomwonden kreeg ik te horen dat EMDR altijd werkt en dat het aan mij ligt. “U stelt zich onvoldoende open voor de behandeling”. Deze uitspraak (onderdeel van een conclusie) heeft bij mij flink nagedreund. Enige tijd heb ik echt gedacht dat ik onbewust aan het saboteren ben geweest. Pas later leerde ik, ook van andere diverse professionals, dat EMDR nu eenmaal geen wondermiddel is en bij zoveel procent van de cliënten het onvoldoende of niet werkt ZONDER aanwijsbare reden. 

Met CPTSS zonder hulp verder is geen optie. Ik heb contact gezocht met een landelijk psychologen collectief.
Vanuit dit collectief heb ik een crisispsycholoog/psychotherapeut toegewezen gekregen. Van meet af aan was daar een klik. Deze psycholoog is mijn stok achter de deur, mijn klankbord en mijn hulp om zaken helder te houden.

In de behandelingen komen kernwoorden naar boven zoals Woede en Machteloosheid. Niet dat ikzelf een boos persoon ben, integendeel zelfs. Het woord woede staat eigenlijk voor de trauma`s. De woede dat anderen dit mij hebben aangedaan, de woede dat ik dierbaren heb verloren door toedoen van anderen.
En daartegenaan schuurt de machteloosheid. Machteloos vanwege al het onverwachte. Eerst wordt de ervaring van de woede en de daarbij horende pijnen, angsten en verdriet behandeld. Daarna komen de trauma`s aan bod. Door mijn “woede” een plek te geven door middel van vergeving en berusting kan ik pas met de trauma`s aan de slag. Tussendoor is er ruimte om de machteloosheid een podium te geven. Door na een traumatische ervaring maar door te gaan heb ik nooit de volledige stappen van Ongeloof, Woede, Somberheid, Vechten, Schuld, Acceptatie ondergaan. Feitelijk ben ik blijven steken bij Woede. In tegenstelling tot EMDR werkt wat de psychotherapeut doet (schematherapie met Rewind en Exposure) wel. Deze therapievorm staat wel stil bij de verwerkingsfases. 

Inmiddels vele, vele maanden verder en het gekozen pad lijkt voorzichtig gezegd vruchtbaar. Stukje bij beetje vindt ik mijzelf. Echter ben ik er nog lang niet.

Of ik er helemaal vanaf kom? Weet ik oprecht niet. Het kan zomaar zijn dat ik bij die paar procent hoor die er nooit helemaal vanaf komt. Als ik voor 75% weer mijn eigen ik kan zijn ben ik al heel blij. Het slapen gaat nog niet fantastisch, nachtmerries en de herbelevingen overdag zijn er nog.