Verhalen café

We hadden lekkage vier jaar geleden. Mijn man had onze bevriende loodgieter gebeld. Hij zou de volgende dag direct in de ochtend langskomen. Mijn ging die avond sporten. De deurbel gaat en onze vriend staat er. Hij wilde de lekkage toch wel even zien. Het lekte op zolder bij de ketel. Hij had spullen bij zich en ging direct aan de slag. Een half uur later was hij klaar. Of ik even wilde komen kijken.
Op zolder raakte hij mijn billen aan en zei sorry. Zei ook dat ik een mooie vrouw was.
Als ik wat voor hem zou doen dan stuurde hij geen rekening. Ik zei stuur maar de rekening en wilde naar beneden.
Toen greep hij mij vast. Op zolder werd ik verkracht.
Mijn man kwam om 11 uur thuis van sporten. Ik zat huilend op de bank. Heb het hem verteld. Hij belde meteen hem op. Hij zei dat hij mijn billen had aangeraakt per ongeluk en sorry heeft gezegd. Maar de rest echt niet.
Hij geloofd hem.
Intussen zijn we gescheiden. Ik vertrouw geen enkele man meer. Op feestjes kom ik hem af en toe tegen. Ik ga dan weg.
Ook vrienden geloven mij niet.
Probeer nog steeds mijn leven op te bouwen maar eigenlijk wil ik hier weg.

Ik ben Dirk, 47 jaar. Agent bij de politie.
Jaren geleden opgeroepen vanwege een ernstig ongeval. Een jonge vrouw en haar kind bleken door de klap op slag dood.
Het gezicht van het kind blijft mij achtervolgen. Ik heb meer meegemaakt maar het lijkt wel hoe meer ik meemaak hoe vaker en hoe heftiger het gezicht van het kind naar bovenkomt. Waarom dit mij blijft achtervolgen weet ik niet. Ik sta op de wachtlijst voor hulp. Mijn werk doe ik nog en elke dag hoop ik dat er niets ernstigs gebeurd. Mijn leidinggevende en collega`s weten van niets. Zij gaan gewoon door of het allemaal maar gewoon bij het werk hoort. Eerlijk is eerlijk dat dacht ik vroeger ook.

Zes jaar geleden verhuisd vanuit Delft naar de provincie Groningen.
Zes jaar al zijn wij de westerlingen die alles maar inpikken. De buren beschouwen onze tuin als hondentoilet. Met regelmaat vinden we drollen in de tuin. De tuin is afgeschermd dus moet het wel over de schutting gegooid worden.
Onze kinderen worden gedoogd. We spreken het dialect niet. We zijn er niet geboren.
We hebben diverse gebruiken geleerd. Proberen als het ware te integreren.
Wie denkt dat discriminatie alleen op buitenlanders van toepassing is mag nog eens denken.
Voor de omgeving zijn we buitenstaanders. Ook al willen integreren, het wordt niet toegestaan.
Het trekt een flinke wissel op ons gezin.
Mijn vrouw gaat zelfs met de auto naar een andere plaats voor de boodschappen.
Gesprekken met de buurtbewoners en de buren leiden tot ruzie.
Wij slapen slechter, zitten vaker bij de huisarts. Gesprekken met de politie lossen niets op. Behalve dat zij het weten wat er speelt. Bij navraag weet de buurt van niets. Ligt allemaal aan ons.
Gediscrimineerd worden als geboren Nederlander door Nederlanders. Nooit gedacht dat mee te maken :-(

Twee jaar geleden werd mijn vrouw weggerukt uit mijn leven door een automobilist onder invloed van drugs.
Twee jaar voel ik leegte. Mijn zielsverwante is weg.
De jongen die haar aanreed heeft een werkstraf gekregen, moest een verplichte afkick doen en moest opnieuw een rijexamen doen.
Inmiddels is hij waarschijnlijk weer helemaal op orde.
Ik heb levenslang.

Afgelopen zaterdag was er een feest van het werk. Mijn werkgever had een grote zaal gehuurd met catering en een bandje. Was reuze gezellig. Later op de avond werd mijn leidinggevende handtastelijk. Raakte eerst mijn schouder aan. Later een aai over mijn hoofd. Toen ik bij de bar stond om wat drinken te halen liep hij langs en raakte met zijnhand mijn billen aan. Allemaal van die kleine, ogenschijnlijk onschuldige dingen. Na een tijdje werd ik moe en besloot naar huis te gaan. Ik zei gedag tegen de directeur en enkele collega`s. Toen ik mijn jas van de kapstok pakte stond mijn leidinggevende ineens bij mij. Waarom ik niet hem even gedag had gezegd. Ik lachte wat en zei tegen hem dat ik moe was en naar huis ging. Dus "dag" en tot maandag. Hij zei ook dag en ineens drukte hij zijn mond op de mijne, kneep ik mijn billen, probeerde zijn tong naar binnen te duwen en kneep met zijn andere hand in mijn borsten. Duwde hem weg maar dat lukte niet. Heb toen geslagen en geschopt. Toen liet hij los en was ik een vuile slet en een koelkast kutwijf. Huilend ben ik naar huis gegaan. Maandag ziek gemeld. Mijn leidinggevende belde om te vragen hoe het ging en wat ik had. Ik zei dat weet je wel. Hij zei niets te weten en wenste mij beterschap. Ik weet niet wat ik moet doen. Durf niet meer naar het werk. Durf zelfs niet meer het huis uit. Mijn beste vriendin werkt ook bij hetzelfde bedrijf. Heb mijn beste vriendin alles verteld en zei zegt dat ik het door de drank misschien wat te heftig heb ervaren want die leidinggevende is een hele lieve en attente man op de werkvloer die het ook altijd over zijn vrouw en kinderen heeft. Ze kon het zich niet voorstellen dat hij dit heeft gedaan. Ik weet het niet meer. Ik weet dat het echt is.

Weer een gebroken nacht. Zondag zou voor mij uitslaapdag moeten zijn. Was er vannacht alweer om vijf uur uit. Mijn partner snurkt nog en die komt er waarschijnlijk rond tienen een keer uit. Ben nu anderhalf jaar ziek. Ben therapieresistent verklaard. Emdr werkt niet, andere therapieën ook niet. Moet dit tot ver na mijn pensionering doorgaan? Ik ben nu 31. Intiem zijn kan ik niet meer. Knuffelen nog wel. Ga binnenkort vertellen tegen hem dat ik onze relatie stopzet. Hij verdient dit niet. Hij verdient geluk. Een lieve vrouw waar hij kinderen mee kan krijgen enzo. Was op reis met mijn beste vriendin. Samen een grote reis van Mexico naar het koudste punt van Chili. In Panama ging het mis. Ik en mijn vriendin zijn daar gedrogeerd en meegenomen naar een huis. Eenmaal weer bij werden we meerdere keren verkracht. Ook anaal. Toen ze klaar waren werden we ergens gedumpt. Opgevangen door mensen via politie naar het ziekenhuis en uiteindelijk terug naar Nederland. Omdat ik mij lichamelijk slecht bleef voelen onderzoeken laten doen. Bleek ik hiv te hebben.
Heb een lieve vriend maar hij mag mij niet meer naakt zien of zomaar aanraken. Het is dit jaar zeven jaar geleden dat het gebeurd is. De toekomst weet ik niet maar wel dat ik binnenkort single ben of hij dat nou wil of niet.

Ik ben niet alleen. Wel eenzaam. Een maand geleden een ongeluk gehad. Werd door een bezorgbrommer aangereden terwijl ik op het voetpad loop. De agressiviteit van de bezorgster heeft indruk gemaakt.
Kon in het begin mijn verhaal kwijt. Nu heeft iedereen het wel gehoord want ze weten het wel. Ook mijn partner reageert zo.
Niemand wil horen dat het niet goed gaat met mij.

Wat een gezellige dag had moeten worden eindigde in ellende. Samen met mijn vriendin een dagje uit. We waren zo aan de praat dat ik te laat remde en tegen mijn voorganger botste. Hij stond stil. Wachten bij het verkeerslicht. De man stapte uit, keek naar de schade en trapte daarna onze buitenspiegel eraf. Ik stapte uit. Nog voor ik wat kon zeggen had ik een vuistslag in mijn gezicht. Ik werd geschopt en geslagen. Mijn vriendin is uitgestapt maar die raakte in gevecht met de vrouw van de man. Politie was snel aanwezig. Om een lang verhaal kort te maken; De man kreeg uiteindelijk 40 uur taakstraf. De vrouw niets. Wij moeten de schade voor de auto betalen (uiteraard). Maar we zijn ook aansprakelijk gesteld voor de lichamelijke en emotionele schade van de man en de vrouw. Ondertussen worden wij alleen gelaten. De impact van het geweld zit er goed in.
Het boelt alsof er meer aandacht is voor de daders dan ons als slachtoffers.

Een paar jaar geleden ontmoette ik mijn man. We stonden in de rij voor de kassa`s. Toe er een kassa vrijkwam doken we er tegelijk op af. Hij liet mij voorgaan. We raakten aan de praat en een spontane uitnodiging om een keer wat te eten samen sloeg ik niet af.
We werden verliefd. Hij was zorgzaam. Wilde steeds graag weten waar ik was en met wie. Ik vond dat aandoenlijk die bezorgdheid.
We besloten te gaan samenwonen. Al snel was ik zwanger, niet gepland. Hij had een weekje weg geboekt naar de Algarve. Ik was toen 4 weken zwanger. Bij een zonsondergang tijdens een etentje ging hij ineens op zijn knieen. Of ik met hem wilde trouwen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Ik was zo ontzettend gelukkig.
Hij wilde alleen wel getrouwd zijn voor ons kind geboren werd. Het werd een maandagochtend gratis stadhuis huwelijk. Niet echt iets wat ik wilde maar het zou nog allemaal goed komen beloofde hij.
Na de geboorte van onze dochter veranderde hij. Ik moest steeds meer details geven waar ik naar toe ging, met wie ik was en wat ik gedaan aan. Zelfs bij dingen als boodschappen doen. Toen hij een keer van zijn werk thuis kwam kregen we knallende ruzie omdat ik te vaag was in mijn uitleg. Sindsdien ging het steeds slechter tussen ons. Ik ben al niet de slankste maar hij vond dat altijd mooi. Nu ineens was ik een vet vies varken. Lelijk als de nacht. Intimiteit wilde hij niet meer want ik stonk vreselijk zei hij.
Regelmatig werd ik geslagen omdat ik een vieze hoer was..
Op een nacht werd ik wakker. Ik lag op mijn buik en voelde handen bij mijn heupen. Van schrik begon ik te trappen en probeerde hem van mij af te krijgen. Dat lukte niet en hij verkrachtte mij anaal.
De volgende dag dat hij naar zijn werkl ging heb ik wat spulletjes gepakt en heb onze dochter meegenomen. Mijn ouders namen mij direct weer in huis.
Ik vertelde alles. Maar tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat ik het misschien overdreef. Hij was echt een voorbeeldige schoonzoon. Voor de buitenwereld was hij meneer perfect. Ook vrienden reageerden verbaasd. Slechts een goede vriend geloofde mij. Hij en zijn vrouw hadden een kamer over. Daar mochten we wel blijven.
De scheiding was een hel. Alles wat ik zei was gelogen en ik was alleen maar uit op geld. Uiteindelijk heb ik overal afstand van gedaan om maar van hem af te zijn. Hij heeft het recht om zijn kind elk weekend te zien. Heeft hij niet gedaan.
Nu heeft hij een verzoek bij de rechtbank ingediend om geen wettelijke vertegenwoordiger meer te zijn van onze dochter.
Ik ben in de afgelopen jaren zo vernederd dat ik nog maar een schim ben van mijzelf. Ik krijg nu psychische hulp. Mensen vertrouwen gaat niet zomaar meer. Mannen al helemaal niet.
Ik hoop dat het ooit echt weer goed komt.

2017. Spoed. 1 of meerdere personen met schotwonden of steekwonden. Eenmaal ter plaatse met de ambulance willen we hulp verlenen. Als we de degene willen helpen die het zwaarst gewond is worden we uitgescholden, geschopt en geslagen. We moeten een ander helpen. De ander is een man met een oppervlakkige snijwond. Geen prioriteit dus. Mijn collega probeert dat duidelijk te maken. Ik ga terug naar de zwaargewonde man. Nog voor ik er ben krijg ik een vuistslag vol in mijn gezicht. Daarna weet ik niets meer. Later krijg ik te horen dat er veel politie is geweest en dat mijn collega niets heeft kunnen doen en ook de nodige klappen heeft gekregen. De zwaargewonde man is overleden.
EMDR heeft geen effect gehad bij mij. Schematherapie en creatieve therapie hebben wel mij geholpen. Toch ben ik sinds 2017 niet meer op de ambulance geweest. Na die ervaring ben ik aan het werk gegaan in een verzorgingshuis als gespecialiseerd verpleegkundige.
Er zijn dagen dat het goed gaat. Toch zijn er nog dagen dat ik angstiger ben en vooral in de nacht en nachtmerrie krijg.
Elke twee weken praat ik nog met een psycholoog. Dat is mijn houvast.

12 mei 1981. Politie aan de deur. Mijn man was bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Hij reed te hard en bleek alcohol in zijn bloed te hebben. Hij had een bedrijfsfeest.
We waren net vijf jaar getrouwd. Ik was 24, zwanger van ons derde kind, koophuis.
Ik ben nu 66. Hertrouwd met een lieve zorgzame man. Toch is mijn hart bij mijn eerste man. Ik denk veel aan hem. Sinds het ongeluk eigenlijk dagelijks. Als ik alleen ben praat ik tegen hem.
Ik heb het geluk weer gevonden. Mooie kinderen en gezegend met vijf kleinkinderen en een achterkleinkind is onderweg.
Waarom blijf ik dan toch zo verdrietig?

De dag dat ik bij de gynaecoloog ben geweestvoor onderzoek werd ik bij thuiskomst direct aangevallen door mijn man. We zijn inmiels gescheiden. Ik was een hoer want ik had een vreemde naar mijn kut laten kijken en eran laten voelen. Ik was verbijsterd en zei dat het nodig was voor onderzoek. Na veel praten was het voor deze keer goed maar de volgende keer moest ik naar een vrouw van hem. Voor de v rede deed ik dat. Maar toen hij thuis kwam van zijn werk wilde hij eerst weten hoe het was en daarna of ik geil werd van de aanraking van een vrouw. Ik heb het weggelachen en ben gaan koken. In de avond in bed vroeg hij er weer naar en nu wel heel specifiek.
Er was iets onrustig en ik moest teruigkomen bij de specialist. Ik kwam bij een man. Heel aardig en begripvol. Het bleek dat ik een vleesboom had. Weer naar huis en dit aan mijn man veeteld. Hij vroeg niet hoe het met mij ging. Hij vroeg alleen wie mij onderzocht had. Ik vertelde dat en vanuit het niets kreeg ik een stomp hard in mijn gezicht. Ik viel en kreeg meer slagen schoppen. Uiteindelijk raakte ik bewusteloos.
Toen ik bijkwam lag ik nog steeds op de grond maar nu met onderkleding uit. Begreep het eerst niet tot ik voelde en sperma aan mijn hand zag. Hij had mijverkracht.
Heb mijn spullen in een boodschappentas gedaan en ben gewvlucht naar een vriendin. Zij heeft alle hulp geregeld. Haar vrioend kwam thuis en wilde een bezoek gaan brengen aan mijn maN. mIJN VRIENDIN KON HEM TEGENHOUDEN. Op basis van de sperma en verwondingen is mijn man uiteindelijk veroordeeld tot een taakstraf van 120 uur en het betalen van een schadevergoeding van 600 euro.
Vorig jaar werd eindelijk de scheiding uitgesproken. Ik wordt snacht wakker en beleef alles weer. Mannen, hoe lief ze ook doen, ik verstijf.
Sta op de wachtlijst voor hulp. Hoop dat ik volgende maand mag starten.

Weet het nog goed. 16 juni 2017 metro Rotterdam. Ik was onderweg van het Alexandrium naar Spijkenisse. Vier jongeren waren herrie aan het schoppen, passagiers lastig aan het vallen, spugen op de grond en meer. Ik ben er heen gelopen en gevraagd of zij het rustiger aan willen doen. Aanvankelijk was het gesprek goed. Tot één van hen weer op de grond spuugde. Ik vroeg aan hem of hij dat thuis ook deed. Toen kreeg ik van de andere kant een harde klap tegen mijn slaap. Ik zakte direct in elkaar. Eenmaal op de grond werd ik verder geschopt en geslagen. Ik riep om hulp maar niemand in de volle metro kwam helpen. Toen de metro stopte op station Schiedam stapten de jongeren eruit en renden weg. Passagiers stapten ook uit en zelfs over mij heen stappend en wel! Uiteindelijk werd ik opgevangen door de RET medewerkers van een speciaal team. Er is ook een ambulance opgeroepen om mij na te kijken. Politie heeft de beelden veilig gesteld. Na ruim een jaar werden enkele van de jongeren gearresteerd bij een ander geweldsdelict. Ze zijn veroordeeld tot taakstraffen van 120 tot 240 uur en het betalen van een schadevergoeding. Die was gesteld op €470,- door de rechter.
Het geweld heeft zijn sporen achtergelaten. Dat mensen je niet te hulp schieten is iets wat ik niet begrijp maar het lukt om er mee te leven. Wat ook in mijn nachtmerries naar boven blijft komen is mensen die over mij heen stappen nadat ik gewond op de vloer van de metro lag.
EMDR heeft mij deels geholpen om het geweld een plek te geven. Voor de rest moet ik er denk maar mee leren leven.
Heb al tijden rustgevende medicatie.
Als iemand tips heeft graag.

In de zomer van 2023 was ik getuige van een ernstig verkeersongeval op de Duitse snelweg vlakbij Bruhl. Ons gezin was op weg naar huis na vakantie. Ik ben uit de auto gestapt en ben er heen gerend om eerste hulp te verlenen. In één van de auto`s een jonge vrouw met een gapende hoofdwond en een slagaderlijke bloeding in het dijbeen. Ik kon er niet bij. Ze is in mijn bijzijn doodgebloed. In de andere auto was de vrouw bewusteloos en bij de man staken botten uit zijn bovenbeen. Het was gruwelijk heftig. D
Deze situatie blijft me achtervolgen. Ik ervaar gevoelens van falen, spijt en verdriet. Daarnaast ben ik bang dat ik nogmaals in een soort gelijke situatie kom. Ik heb er de dagen erna wel veel over gepraat. Met vrienden, familie en op het werk. Het leek eerst goed te gaan maar nu merk ik dat het bij mij blijft rondgaan in mijn hoofd.