Jeugd

Mei 

Het sporten op de lagere school was in de wintermaanden in een gymlokaal.
Zodra het weer aangenamer werd was het naar buiten. Softbal was een geliefde sport op school. Sterker nog, in de gehele omgeving was het een geliefde sport. Eens per jaar waren er schoolkampioenschappen. Als 10 jarige heb ik met een schoolteam daaraan meegedaan en hebben we het kampioenschap gewonnen.

In mijn jeugd bestonden er nog winkels die spullen verkochten om grappen mee uit te halen of andere dingen mee te doen.
Kinderen konden dat gewoon allemaal kopen. Er was geen leeftijdsgrens of iets dergelijks.
Jeukpoeder, ontploffende sigaretten, koffie of thee met insecten, rookbommetjes, waxlucifers die je op elke harde ondergrond kon aansteken en zo meer. Hier kon je ook brandbaar papier kopen. Velletjes van ongeveer 15 x 15 cm groot. 
In een pakketje zaten vijftig dunne velletjes. Als je er met je hand al over een velletje wreef dan vloog het papier in brand.

Klaas, een schoolvriend, kon heel hard rennen. Ideaal bij softbal. Tijdens een wedstrijd sloeg Klaas de bal en rende hard naar de eerste honk. Hij rende door naar de tweede honk en daar gebeurde het. Er kwam rook uit zijn billen en snel daarna vlammen. Klaas stond in brand. Iedereen was in paniek. Een leraar rende op hem af en probeerde de vlammen met zijn jasje te doven. Een andere leraar rende het schoolgebouw binnen om de ambulance te bellen. Klaas had een pakje vuurpapier gekocht en in zijn kontzak gedaan. Bij het rennen ontstond wrijving en vloog het gehele pakje in brand.

Klaas werd helemaal naar het brandwondencentrum in Beverwijk gebracht. Later hoorden we dat hij derdegraads brandwonden had aan zijn billen, onderrug en bovenbenen. In de klas werd gesproken over de gevaren van de diverse spullen uit een dergelijke winkel en over onze emoties. Het was goed als we huilden. Een vol lesuur is er over gepraat. Daarna nooit meer.
De verwondingen waren zo heftig dat Klaas veel operaties heeft moeten ondergaan.
Hij is nooit meer de oude geworden. In 1996 heeft hij zijn leven beëindigd.                                                 

Juni
Kermis in het dorp. Met mijn ouders op visite bij mijn oom en tante. Ik krijg vijf gulden, In die periode veel geld voor een jongen van 11 jaar. Ik ga naar de Kermis. Op het marktplein staan diverse attracties. Onder anderen de Rups. Tegenwoordig zie de rups niet meer. Nu ik erover nadenk kan ik mij niet herinneren dat ik ruwweg na 1990 nog ergens deze attractie gezien heb. Een Rupsbaan of kortweg Rups is een kermisattractie die bestaat uit een carrousel met tweepersoonskarretjes die steeds sneller gaan rijden.
Het railtraject, waarover de karretjes rijden, is golvend.
Als de karretjes eenmaal op snelheid zijn, gaat er een zeil over de karren zodat toeschouwers niet meer kunnen zien wat er in de wagens gebeurt. Ik kan mij herinneren dat er ook een kwast hing die gepakt kon worden. Als het lukte om die te pakken won je een kaartje voor nog een rit.
Vanaf de achterzijde van de Rups kom ik aanlopen. Eenmaal aan de achterzijde wordt ik benaderd door vijf meisjes van mijn leeftijd en iets ouder.
Ze willen mij wat vragen en ik wordt onder het doek van de Rups getrokken. Waarom wil jij geen verkering met haar? Is de vraag. “ Haar” is Anja. Een meisje van mijn leeftijd. Ze is verliefd op mij maar ik niet op haar. Er worden seksuele opmerkingen gemaakt en ik wordt ook in mijn intieme lichaamsdelen betast. Ik wordt gezoend en er wordt geprobeerd mij uit te kleden. Door te duwen, slaan en schoppen kan ik wegkomen. In plaats dat ik naar huis ga, ren ik richting het bosgebied. Daar blijf ik tot het tijd wordt dat ik weer bij mijn oom en tante moet zijn. Met een flinke omweg loop ik erheen. Voor de rest van de periode ben ik niet meer op de kermis geweest

Augustus
13 jaar oud. In het dorp waar ik toen woonde had ik enkele vrienden. Floor hoorde daar niet bij. Hij was 19 jaar en een rasechte pestkop.  Kinderen waren echt zijn doelwit.
Vanaf het moment dat hij te horen kreeg dat ik verliefd was op Bianca (een buurmeisje van 14 jaar oud) was ik het doelwit van Floor.
Hij wilde verkering met Bianca maar zij wilde daar niets van weten. Bianca wilde ook geen verkering met mij maar dat maakte kennelijk voor Floor niets uit. Mijn fiets werd meerdere keren vernield en ik werd vaak in elkaar geslagen.
Mijn kleding werd kapot gescheurd en gedreigd dat als ik iets aan iemand vertelde hij wat anders zou gaan doen en liet daarbij een mes zien.
Bijna een jaar heeft dit geduurd. Daarna ging Floor verhuizen naar een andere stad. Vanaf dat moment heb ik hem ook nooit meer gezien.
Toen ikzelf 19 jaar oud was kreeg ik via via het bericht dat Floor was overleden bij een ongeluk. 
Al was het jaren geleden en heb ik hem nooit meer gezien, ik was zo blij met dat nieuws dat ik mij tegelijkertijd schuldig voelde dat ik zo blij was.

Bloody Valentijn
18 jaar oud. Mijn vriendin Min-Ji is dan 17.  Ze is een mooie lieve meid met een achtergrond. We zijn verliefd, seksueel actief en hebben een relatie sinds twee jaar. Het gaat goed tussen ons.

Het is ergens midden februari als ik op school kom en haar niet zie. De les, wiskunde, begint en niet veel later verschijnt de conciërge. Het verzoek is of ik met hem mee wil lopen want de directeur heeft daarom gevraagd. Eenmaal bij de directeur krijg ik te horen dat Min-Ji is overleden. Ze heeft zelfmoord gepleegd, zegt de directeur. Vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ze was overleden verkeer ik in een hele mistige ongeloofwaardige wereld. 

Veel later kreeg ik van een klasgenootje, die vriendinnen was met een zus van Min-Ji,  te horen dat er bij autopsie bleek dat ze zwanger bleek te zijn. Haar ouders hadden haar verstoten. De familie was ten schande gemaakt.
Ze koos voor haar de enige uitweg... De begrafenis heb ik van afstand gezien. Ik was niet welkom en mocht geen afscheid nemen. De familie nam het mij zeer kwalijk. Ik hoor nog steeds de schreeuwende stem van haar oudste broer:
"Je bent niet welkom. Jij hebt onze zus vermoord! Jij bent een gewetenloos slecht mens!"
Elk jaar op 14 februari brandt ik een kaarsje voor haar, waar ik ook ben.