Er is vaak aan mij gevraagd of ik suïcidaal ben.
Het antwoord is niet zomaar te beantwoorden met een ja of een nee. Er zijn momenten dat ik denk dat de wereld beter af is zonder mij. Er zijn ook momenten dat ik denk dat de wereld niet zonder mij kan. En het grote grijze gebied ertussenin?
Dat zijn de momenten van neerslachtig, somber, hulpeloos, boos, verdrietig, blij, gematigd vrolijk, een lach, een lief gebaar van een bekende of een onbekende.
Het vertrouwen en de zelfverzekerdheid waar ik ooit mee rondstapte is weggeslagen. Machteloosheid ten top.
Ik voel mij schuldig naar mijn gezin. Ooit was ik die rots. Niet omver te blazen. Hakken in het zand. Niets meer van over…
Spontaan ergens op reageren lukt nog maar zelden. Liefst zou ik niet willen reageren. Alles in mij schreeuwt:
Laat Mij Met RUST!!!
Met alles wat ik doormaak kan ik mij zo verdomd goed voorstellen dat lotgenoten met ptss uit het leven stappen. Aan al "mijn" lotgenoten: BLIJF PRATEN!! Alsjeblieft? Is er niemand die je in vertrouwen kunt of durft te nemen? Ga naar je huisarts, bel 0800-0113 of chat op https://www.113.nl/
Reactie plaatsen
Reacties